اهمیت حفظ سلامتی بدن در خودسازی

پاسخ کوتاه:
اسلام هزارو چهارصد سال پیش به بهداشت و پیشگیرى توجه خاصى کرده و دستورات بهداشتى گوناگونى را به بشریت داده تا بتواند جسم و بدن خود را سالم نگهدارد و با بدن سالم روحى سالمتر کسب کند تا سعادت دنیوى و اخروى را بدست آورد چرا که: روح سالم در بدن سالم است.
ما وقتى در برنامه هاى اسلام دقت و مطالعه کنیم به این نتیجه مى رسیم که خداوند مهربان در همه دستورها حتى در برنامه هاى عبادى همانند نماز و روزه توجه خاصى به بهداشت و پاکى و پاکیزگى داشته است و علاوه بر آنها رهنمودهایى هم بطور مستقیم در مورد بهداشت و پیشگیرى و پاکیزگى دارد که قابل توجه است.

دوست گرامی. یکی از عوامل موثر در خودسازی و سلوک دینی، حفظ سلامت بدن و روان و اصلاح اخلاق فردی و سبک زندگی ظاهری است و اهمیت موضوعات مرتبط با نقش مهم بدن و سلامت در سلوک، ارتباط عمیقی است که میان بدن و روح و ظاهر و باطن زندگی انسان وجود دارد.
برخی بر این گمان اند که این دو حوزه کاملا از هم جدا هستند و لذا برای رسیدن به پاکی دل، تیپ و رفتار ظاهری را مهم و موثر نمی دانند، در حالی که از کوزه همان برون تراود که در او است و تیپ ظاهری افراد در حقیقت ظهور عقاید و باورها و اخلاق درونی او است و این دو حوزه از هم جدا نیستند.
در اسلام، بر موضوع بهداشت و نظافت تأکید فراوان شده و رساترین تعبیر ممکن را در این زمینه به کار برده و نظافت را جزئی از ایمان و لازمه آن معرفی کرده است. خداوند در سه سوره از کتاب مبینش (یونس، اسراء، فصلت) قرآن را برای مؤمنان شفابخش جان و دل خوانده است، لذا قرآن را برای مؤمنان باید کتاب بشارت و امید و کامیابی و سلامت دانست و آئینهای «بهداشت» و راههای حفظ تندرستی را در آن جستجو کرد. سخنان نبی اکرم (ص) و اهل بیت ایشان در توجه به پاکی و پاکیزگی و طهارت و ارائه قوانین بهداشتی نیز بر موضوع اهمیت بهداشت در اسلام صحه می‌گذارد.
نکته ای که در این نوشتار مورد توجه قرار گرفته، هدف گیری و جهت گیری موضوعات مرتبط با نظافت و بهداشت و سبک زندگی و اخلاق فردی نسبت به موضوع بسیار مهم سلامت است، به همین دلیل تمام تلاش های روزانه انسان در حیات طبیعی، به منظور حفظ سلامت و نشاط بدنی و روانی توجیه می شود و آدمی در حوزه اخلاق فردی و سبک زندگی مادی خود، به چیزی مهمتر از سلامت نمی اندیشد و بها نمی دهد، زیرا می داند که عقل سالم در بدن سالم است و تا هنگامی که قادر به حفظ سلامت و ساماندگی زندگی عادی و طبیعی خود نباشد، در سلوک معنوی موفق نخواهد بود.
البته اینکه انسان تمام فعالیت های خود را به حفظ سلامت بدن اختصاص دهد و از سلامت روح غافل شود کاملا مردود است، متاسفانه اکثر مردم بیشتر توجهات خود را به زندگی مادی اختصاص می دهند و از حیات روح و رشد معنوی خود غافل می شوند اما پرداختن به روح و تعالی معنوی نیز به سلامت نیاز دارد و نمی توان به بهانه خودسازی و سلوک از بدن و سلامت آن غافل ماند.
بهترین نوع برخورد و سبک زندگی متناسب حفظ تعادل میان پرداختن به روح و جسم است و خدای متعال انسان را در برابر روح و جسم خود مسئول دانسته و در دین برای سلامت روح و جسم هر دو جایگاه و ارزش تعریف شده است.
اسلام هزارو چهارصد سال پیش به بهداشت و پیشگیرى توجه خاصى کرده و دستورات بهداشتى گوناگونى را به بشریت داده تا بتواند جسم و بدن خود را سالم نگهدارد و با بدن سالم روحى سالمتر کسب کند تا سعادت دنیوى و اخروى را بدست آورد چرا که: روح سالم در بدن سالم است.
ما وقتى در برنامه هاى اسلام دقت و مطالعه کنیم به این نتیجه مى رسیم که خداوند مهربان در همه دستورها حتى در برنامه هاى عبادى همانند نماز و روزه توجه خاصى به بهداشت و پاکى و پاکیزگى داشته است و علاوه بر آنها رهنمودهایى هم بطور مستقیم در مورد بهداشت و پیشگیرى و پاکیزگى دارد که قابل توجه است.
مفسر بزرگ شیعه، مرحوم طبرسى در مجمع البیان نقل مى کند که هارون الرشید، طبیبى مسیحى داشت که مهارت او در طب معروف بود. روزى این طبیب به یکى از دانشمندان گفت: من در کتاب آسمانى شما چیزى از طب نمى یابم، در حالى که دانش مفید بر دوگونه است: علم ادیان (روح) و علم ابدان، او در پاسخ چنین گفت: خداوند همه دستورهاى طبى را در نصف آیه اى از کتاب خویش آورده است: «کُلُوا وَاشرَبُوا وَلاتُسرِفُوا»یعنى بخورید و بیاشامید و اسراف نکنید. و پیامبر صلی الله علیه و آله نیز طبّ را در این دستور خویش خلاصه کرده است: «المِعـدَةُ بَیتُ الأدواءِ وَالحِـمیَةُ رَأسُ کُلِّ داءٍ وَأعْطِ کُلَّ بَدَنٍ ما عَـوَّدتَهُ» معده مرکز همه بیماریها است، و امساک سرآمد همه داروهاست و به آنچه بدنت را عادت صحیح داده اى از آن دریغ مدار.
طبیب مسیحى هنگامى که این سخن را شنید گفت: «ما ترک کتابکم ولانبیّکم لجالینوس طبّاً» قرآن شما و پیامبرتان براى جالینوس (طبیب معروف) طبّى باقى نگذارده است.