رنج در زندگی

اگر خدای ناکرده انسان عضوی از بدنش را در حادثه ای از دست بدهد، تا آخر عمر باید با آن بسازد. تمامی مشکلات انسان با تدبیر ، برنامه ریزی و نگرش دقیق بدانها تحت عنوان پرسشهای زندگی ، قابل حل است . خداوند راه حل آنها را بر دوش عقل و درایت ما بر اساس مشورت با اهل فن قرار داده است. تاکید فراوان دینی و عقلی داریم همیشه با مشاور امین و متعهد در پی اصلاح و پاسخ به تمام پرسشهای زندگی با شیم . برای بسیاری از ما اتفاقات ناگواری افتاده و گاهی چند اتفاق باهم پیشامد نموده است .
گزیده ای از یک گفتگو را تقدیم مینماییم :
فلسفه «رنج» در زندگی چیست؟
از آیات قرآن به دنبال تسلی دادن به انسان و هم به دنبال معنادار بودن رنج انسان و تفسیر آن میرسیم .
واژگان «عُسر»، «ضُر»، «بأس»، «مصیبت» و «شر» در قرآن به مفهوم رنج نزدیک هستند. هنگام رنج رابطه انسان با خدا آسیب می‌بیند و انسان احساس بی‌پناهی می‌کند. قرآن سعی می‌کند در همین فضا رابطه شخصی انسان با خدا را ترمیم کند. آیات قرآن هم به دنبال تسلی دادن به انسان هستند و هم به دنبال این‌که رنج را برای انسان معنادار کنند. برای نمونه در سوره بقره می‌فرماید: «وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیب». می‌گوید انسان‌ها وقتی رنج می‌کشند از من سؤال می‌کنند من کجا هستم؟ خدا به پیامبر صلی الله علیه و آله فرموده اند بگو من نزدیک هستم و حرف‌هایتان را می‌شنوم.
قرآن کریم به مسئله رنج نگاهی انسان‌گرایانه و نه نگاه نظری صرف فیلسوفانه یا عقلی دارد . یعنی به دنبال این نیست که به انسان بگوید دلیل رنج چیست. در جای دیگری می‌فرماید: «یُرِیدُ اللَّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ وَ لَا یُرِیدُ بِکُمُ الْعُسْر».

سوره ضحی و انشراح کانون بحث قرآن کریم درباره رنج هستند. سوره ضحی، سوره تسلی‌بخش رنج است و سوره انشراح، سوره معنای رنج است. در سوره انشراح بیان می‌کند که در دل سختی آسانی هست. آن آسانی‌ها این است که اولاً سختی موجب شرح صدر می‌شود. از طرفی زنجیر‌ها و بار‌های اضافی و وزر و وبالی که انسان خود را اسیر آن‌ها کرده و پشت انسان را خم کرده باز می‌شوند. چون همیشه وقتی یک سختی بزرگ می‌رسد سختی‌های کوچک اصلاً اهمیت خود را برای انسان از دست می‌دهند. در ادامه سوره می‌گوید برای کسی که سختی می‌کشد نام نیک باقی می‌ماند.

اگر رنج برای انسان بی‌معنا باشد زندگی ما و ایمان ما را نیز برای ما بی‌معنا می‌کند. در سوره ضحی ابتدا خدا قسم می‌خورد که انسان را رها نکرده و به حال خود نگذاشته است. در ادامه می‌گوید غایت هر رنجی بهتر از ظاهر آن است. آن‌قدر خوب است که در نهایت راضی خواهد شد. در ادامه می‌گوید یادت نیست که یتیم و بی‌کس بودی و به تو پناه دادیم؟ همچنین گمراه بودی و خدا تو را هدایت کرد و نیازمند بودی و خدا نیاز تو را برطرف کرد. درست است که خطاب سوره پیامبر است، ولی ما انسان‌ها هم مخاطب قرآن هستیم.

قرآن می‌فرماید: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِی کَبَد». یعنی انسان را در سختی آفریدیم. حضرت علی علیه السلام نیز می‌فرماید: «الدّنیا دارٌ بالبلاء محفوفة». دنیا جهانی پیچیده و آکنده از بلا‌ها و دشواری‌هاست. در خلقت هیچ‌چیزی بی‌حکمت نیست و شرور و رنج‌ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. برخی از رنج‌های ما نتیجه اعمال ما عنوان شده است. گاهی نیز بحث ابتلا و آزمایش مطرح شده است. «الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَیَاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا». شما را خلق کردیم تا ببینیم کدام از شما بهتر عمل می‌کنید.
گاهی هم رنج‌ها زمینه بخشش گناهان ما هستند که سبب کمال ما خواهند شد. یکی از نکاتی که کمتر به آن می‌پردازیم این است که امام صادق علیه السلام می‌فرمایند خداوند در آخرت از انسان‌های فقیر به خاطر فقرشان در دنیا عذرخواهی می‌کند. خوبی و بدی در این دنیا گم نخواهد شد. اگر ما به خاطر یک امر خوب سختی و رنجی را تحمل کنیم به ما باز خواهد گشت. اما ما عجول هستیم و به همین خاطر توصیه شده کار را به حکمت خداوند واگذار کنیم که تمام نقشه در برابر او گشوده است.

بر گرفته از گفتگوی وحید سهرابی‌فر و نعیمه پورمحمدی به نقل از :
https://snn.ir/