دارو، درمان، توسل و دعا

اسلام می گوید اول عاقلانه با بیماری برخورد کنید و دعا هم بکنید. ما هر کار غلطی را دلمان خواست می کنیم، مسافرت می رویم، ماسک نمی زنیم، مهمانیمان سرجایش است و … بعد با دعا می خواهیم حلش کنیم. ملایک خداوند به حماقت ما می خندند.
تایوان امر خداوند را برای به کار گیری عقل امتثال کرد نتیجه اش را نیز گرفت.
ازسنت های قطعی الهی این است که امور عالم را به وسیله اسباب اداره نماید. در روایات متعددی این مضمون وارد شده که : (ابی الله ان یجری الامور الا باسبابها) ؛ خداوند ابا دارد از این که امور عالم جز با اسبابش جریان یابد . بنا بر این روایاتی که از توجه به غیر خدا و استمداد از غیر او منع می کند معنایش بر حذر داشتن از استقلال دادن به غیر خدا و قرار دادن چیزی در عرض خدا و در کنار او است چون این مصداق روشن شرک است و احادیثی که تشویق به مراجعه به اسباب میکند نظر به سنت الهی جریان امور به وسیله اسبابش دارد و این معنایش استقلال دادن به آن سبب و مستقل دانستن آن در تاثیر نمی باشد بلکه به معنای وابسته دانستن آن به خداوند در اثر بخشی است . پس موثر اصیل و بالذات و حقیقی و غیر وابسته تنها خدااست و بس و هر سببی در عالم هستی اثر بخشی خود را از او و به او دارد .
از این رو خود ائمه هدی نیز به طبیب مراجعه می کردند در عین حال از ذکر شفا و دعا و توکل هم استفاده می کردند. یعنی ما هم برای درمان به پزشک مراجعه می کنیم و هم متوسل می شویم.
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده‌اند:
«به راستی که همه خیر با عقل درک می‌شود، و کسی که عقل ندارد، دین نیز ندارد.»[ . «انما یدرک الخیر کلّه بالعقل، و لا دین لمن لا عقل له.» (بحار الانوار، ج 77، ص 158، ف.)]در این موارد پس عقل ما کجاست؟ آیا عقل نمی گوید برای محافظت از خودمان پیشگیری کنیم؟ درمان کنیم و از خطرات بپرهیزیم؟ درمان، قرنطینه، دارو، ماسک، همگی اسباب عقلانی درمانند.