اعتبار داستان‌های شاهنامه و هجرت آریاییها

بحث هجرت انسانها از مناطق سیبری و سردسیر به مرکز زمین و نقاط گرم‌تر در دوران باستان ظاهرا واقعیت داشته و در این خصوص منابع متعددی بر اساس گزارشات زمین شناسان و محققین در این خصوص با ارایه مستنداتی به آن پرداخته‌اند .
اما در خصوص شاهنامه و پرداختن به داستان‌های آن باید گفت:
شاهنامه نه تنها بزرگترین و پرمایه ترین مجموعه شعر به جا مانده از عهد سامانی و غزنوی است، بلکه مهمترین سند عظمت زبان فارسی و بارزترین مظهر شکوه و رونق فرهنگ و تمدن ایران باستان و خزانه لغت و گنجینه ادبـیات فارسی به شمار می رود.
فردوسی طبع لطیفی داشت، سخنش از طعنه، هجو، دروغ و چاپلوسی به دور بود و تا جایی که می توانست از به کار بردن کلمه های غیر اخلاقی خودداری می کرد. او در وطن دوستی، سری پر شور داشت؛ از این رو، به داستانهای کهن و تاریخ و سنن قدیم عشق می ورزید و از تورانیان و رومیان و اعراب – به دلیل صدماتی که بر ایران وارد آورده بودند – نفرت داشت.
تخیل شاعرانه او این‌همه داستان‌ها را با جزییات بیان کرده و الا آنچه در واقع اتفاق افتاده بوده غیر از آنست که فردوسی سروده است، هرچند اتفاقات مختلف در تاریخ ایران را نمی‌شود منکر شد.