منشاء بدیها و گناهان

دوست گرامی ؛ انسان ها موجوداتی هستند که خداوند آفریده است تا به کمال خود برسند و بتوانند به بالاترین مرحله کمال وجودی که برای آنها قابل تصور است ، دست یابند . اموری که مانع از رسیدن به این کمالات می شود را امور پلید یا بد می نامند .تکامل و اختیار دارای تلازمی بسیار وثیق هستند به این معنا که رسیدن به کمال بدون داشتن اختیار ممکن نیست . به عبارت دیگر اگر فردی خواهان آن است که به کمالی مطلوب خویش برسد باید آن را بدست بیاورد و تحصیل آن یعنی اینکه در جاییکه بدی وجود دارد ، خیر و خوبی را انتخاب کند که پیمودن چنین سیره و روشی فرد را به کمال می رساند .با توجه به مطالب فوق روشن می شود که بدون وجود بدی ها به عنوان گزینه ای که فرد مختار بتواند در زندگی خود آنها را انتخاب کند ، عملا اختیار معنا ندارد و در صورت نبود اختیار ، کمال بی معنا خواهد شد .
در مورد اینکه منشا این بدی ها چیست می توان آنها را به دو دسته بیرونی و درونی تقسیم کرد . عامل بیرونی ، شیطان و وسوسه های مختلف اوست و عامل درونی اوصاف رذیله و به طور کلی هوای نفس می باشد . این دو عامل انسان ها را به انجام امور بد (مانع از رسیدن به کمال) دعوت می کنند و فرد مومن که در پی کمال است باید بتواند از سد این دو عامل عبور کند .
هشام بن حکم در رابطه با سؤال محمّد بن أبی‌عمیر مبنی بر اینکه «آیا امام معصوم است؟»، از امام صادق (ع) روایت می‌آورد که امام فرمودند: «نَعَمْ، فَقُلْتُ فَمَا صِفَة العِصمَةِ فِیهِ وَ بِأَیِّ شَیْ‌ءٍ تُعْرَفُ، فَقَالَ إِنَّ جَمِیعَ الذُّنُوبِ لَهَا أربَعَة أَوْجُهٍ وَ لاَ خَامِسَ لَهَا: الْحِرْصُ وَ الْحَسَدُ وَ الْغَضَبُ وَ الشَّهوَة، فَهَذِهِ مَنْفِیَّةُ عَنْهُ…: فرمود: بلی، گفتم: حقیقت بی‌گناهی چه چیز است؟ و معیار شناخت عصمت چیست؟ پاسخ دادند: تمامی گناهان برخاسته از چهار چیز است و پنجمی ندارد: حرص، حسد، خشم و خواهش‌های نفسانی که هیچ یک از اینها در امام نمی‌باشد» .
(بحارالأنوار 25 192 باب 6- عصمتهم و لزوم عصمة الإمام (ع))