تولد ظهور و اهل سنت

پاسخ کوتاه:
شیعیان در فقه و اصول اعتقادى خود پیرو مکتب اهل البیت علیهم السلام و اهل سنت از فقیهانى غیر از اهل البیت علیهم السلام تبعیت دارند. شمارى از اهل سنت، حضرت امام مهدى عجل الله تعالی فرجه را شخصى و فردى شناخته شده، معیّن، پیش از این متولد وزنده میدانند. . معتقد ندمصداق بشارت هاى حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله همان مهدى موعود، فرزند امام حسن عسکرى علیه السلام است. کم توجّهى آنان به مهدویت عامل فراموشى و نگرشی ناقص، نارسا، بدون جایگاه مناسب و غیر موثر است.

اختلاف بین شیعه و سنى از نظر مذهب اینکه شیعیان در فقه و اصول اعتقادى خود پیرو مکتب اهل بیت علیهم السلام مى باشند ولى اهل سنت در این زمینه از فقیهانى غیر از اهل بیت علیهم السلام تبعیت مى کنند. همین امر موجب تفاوت های عملى در احکام است. مذهب ابوحنیفه ترویج مى شود ولى مذهب اساتید او امام صادق و امام باقر علیهما السلام مسکوت مى ماند. این کار یکی از مظاهر مظلومیت ائمه معصوم علیهم السلام است. ریشه جدایی و تفاوت اهل سنت با شیعیان امامیه در تعیین امامت و جانشینی بعد از پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله است. متاسفانه بسیاری از صحابه آنحضرت به حکم قرآن و دستورات پیامبر عظیم الشان عمل ننمودند و از راه درست و صحیح منحرف شدند و زمینه انحراف تمامی نسلهای بعدی را فراهم نمودند . لذا در اصل موضوع مهدویت و پذیرش آن هیچ مسلمانی شک ندارد اگر چه در کمیت و کیفیتهایی اختلاف نظر باشد. دیدگاه‌های علمای برجسته اهل سنت، مهدویت را اصلی مسلم دانسته عدالتخواهی، پرهیز از اشرافی‌گری، ضدیت با طاغوت و ستمگری، مردم‌داری، اخلاق و کمالجویی را از ویژ‌‌گی‌های بارز مسلمانان در عصر غیبت میدانند و برای همراهی و انجام وظیفه در حکومت جهانی او خود را آماده می نمایند. شمارى از اهل سنت، حضرت امام مهدى عجل الله تعالی فرجه را شخصى و فردى شناخته شده، معیّن، پیش از این متولد و هم اکنون به زندگى خود ادامه مى دهد. معتقد ند مصداق بشارت هاى حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله همان مهدى موعود، فرزند امام حسن عسکرى علیه السلام است. (1)؛ عده اى از اهل سنّت تولّد حضرت مهدى عجل الله تعالی فرجه را پذیرفته ولی سال تولد ایشان 258 هجری قمری یا 255 آن دانسته اند. (2)؛ (3)؛ ماه و روز ولادت مهدى موعود عجل الله تعالی فرجه را نیز علاوه بر نیمه شعبان، در روزهای 23 ماه مبارک رمضان، 9 ربیع الاول، 8 شعبان و… نیز دانسته اند.(4)؛ امامت نزد شیعه، امرى، ضرورى، مداوم و جزء جدایى ناپذیر زندگى بشرى است. محدویت و پایانى بر آن مترتب نبوده و «مهدویت» تجلّى کامل الگوى «امامت» است. اندیشه مهدویت نزد اهل سنت، بار اعتقادى و عملى خاصّ ندارد. اعتراف به روایات و اذعان به ظهور یکى از فرزندان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله است. این اعتراف و اقرار، تأثیر خاصى بر عملکرد فرهنگى، سیاسى و اجتماعى آنها ندارد. چشم انداز نوینى فرا روى آنان قلمداد نمیشود. کم توجّهى آنان به مهدویت عاملی برای فراموشى سپردن بحث است. چنین نگرشی به اندیشه مهدویت ناقص، نارسا، بدون جایگاه مناسب و غیر موثر است.  ــــبرخی منابع برای بررسی تفاوتها:
1. چرا شیعه شدم، رازى؛
2. شبهاى پیشاور،سلطان الواعظین؛
3. ادیان و مذاهب جهان، نبى حسینى؛
4. تاریخ فقه صدرى؛
5. ادوار فقه، محمود شهابى؛
6. اصحاب صحاح ستّه، صالحى؛
6. آنگاه هدایت شدم، تیجانى؛
ـــــــ
(1). مقاله: مهدویت و مذاهب اسلامى، فصلنامه انتظار، شماره 11و12، صص 343-346.
(2). عبداللَّه بن محمد مفارقى، ابن طلحه شافعى، دیار بکرى و…
(3). ابن اثیر، ابن عربى، سبط ابن جوزى حنفى، صلاح الدین صفرى، ابن صباغ مالکى، ابن حجر مکى، مانند شیعه 255.
(4). همان، صص 340و 341.