از کجا بفهمم شوهرم دوستم دارد؟

«بالاترین پیمانی که می توانیم با همسر خود ببندیم این است : بیا تا ابد، اعتماد بین ما حاکم باشد.»

از مکاتبه تان با ما، که نشانگر اعتماد شما به این مرکز است خرسندیم و خوشحالیم مخاطبمان فردی است که در مواجهه با دغدغه های ذهنی اش، اقدام به مشاوره خواهی می کند. این را بدانید که یکی از نشانه های افراد عاقل و پویا، کسب آگاهی در زمینه های مورد نیاز است. به خاطر این فهم زیبا به شما تبریک گفته و امیدواریم راهنمای خوبی برایتان باشیم.

*** پرسشگر گرامی؛ این نوع سوالات نشان دهنده این است که فرد به احساس شوهر خود شک کرده است و این تردید را به دل خود راه داده است که مبادا شوهرم مرا دوست نداشته باشد. وقتی این فکر وارد ذهن فرد شود، این نوع سوالات به او هجوم می آورند و او را آزار می دهند. ما مطالبی را خدمتتان تقدیم می کنیم تا دیگر در این زمینه دغدغه ای نداشته باشید.

*** پرسشگر محترم؛ همین که شوهر شما به خواستگاری تان آمده است و با شما ازدواج کرده است و یکسال هم از زنگی مشترکتان می گذرد، اولین نشانه دوست داشتن شماست؛ چرا که اگر اینگونه نبود، اولاً به خواستگاریتان نمی آمد و ثانیاً این خواستگاری را تبدیل به ازدواج نمی کرد و ثالثاً آن را تا الان ادامه نمی داد. این را نیز فراموش نکنید که بسیاری از آقایان برای نشان دادن عشق و علاقه شان به همسر، ابراز محبت های کلامی و مستقیم را به کار نمی برند و با رفتارهای عملی شان، عشق به همسرشان را نشان می دهند (البته مشاورین خانواده علاوه بر نشان دادن علاقه در عمل، بروز احساسات به طور کلامی را نیز به زوجین توصیه می کنند). وقتی شوهرتان با شما حرف می زند، می خندد، با هم به تفریح می روید، برایتان هدیه می آورد (حتی یک شاخه گل) یا پولی به شما می دهد تا وسیله مورد علاقه تان را بخرید، برای تأمین مایحتاج زندگی مشترک تلاش می کند، در آغوشتان می کشد، با شما رابطه جنسی برقرار می کند، به همراه شما به خانواده تان سر می زند و به خانواده تان احترام می گذارد، وقتی شما ناراحت هستید ناراحت می گردد و علت را جویا می شود و در پی رفع آن است و هزاران رفتاری که هر فردی از روی آن ها متوجه می شود که برای طرف مقابل اهمیت دارد، همه و همه نشانگر این است که شوهرتان دوستتان دارد.

*** این نکته نیز گفتنی است که زندگی همیشه حالت یکنواخت ندارد و شما نباید همیشه این انتظار را از شوهرتان داشته باشید که همیشه این ابراز علاقه و محبت در رفتارهای ظاهریش لحظه به لحظه و به شدیدترین شکل نمود داشته باشد. او عشق به شما را در دل خود دارد و ممکن است برخی اوقات به خاطر برخی شرایط زندگی (فشارهای مالی، بیماری خود یا نزدیکانش، نگرانی های مربوط به کار و …)، شاید نتواند آن چنان که باید و شاید این احساس را در تظاهرات رفتاریش نمودار کند و این موضوع نیز گذراست و نباید نگران آن باشید. پس شما به خاطر برخی رفتارهای شوهرتان که در شرایط خاصی رخ می دهد، نباید اجازه دهید این فکر به ذهن شما بیاید که شاید ایشان شما را دوست ندارد.

*** پرسشگر گرامی؛ همانگونه که می‌دانید، پیوند ازدواج بین مرد و زن براساس احساس نیاز به آرامش است. قرآن زن و مرد را لباس یکدیگر مى داند (بقره، آیه 187) و شرط رسیدن به آرامش را عشق و مودت معرفى مى کند (روم، آیه 21) عشق به همسر مانند نهال درختى است که اگر به او توجه نشود خشک مى شود. پس لازم است دائما تقویت شود و از آسیب ها دور بماند. یکی از مهمترین آسیب ها که ممکن است نهال عشق و محبت را پژمرده کند ، شک و بدبینی به همسر است.

هر فردی باید نسبت به هم نوع خودش، خاصه کسی که هم وطن و هم دین اوست، حسن ظن داشته باشد، حال چه برسد به همسر، که نزدیکترین و بیشترین روابط عاطفی را با فرد دارد، و رفتارهای او را به خوبی و زیبایی تعبیر کند. البته حسن ظن داشتن را نباید با ساده لوحی و ساده اندیشی و خوش بینی بی اساس یکی دانست؛ ولی وقتی رفتاری از همسر خود می بینید و یقین به نادرستی آن ندارید و می توانید برداشت های مختلفی از آن بکنید، باید آن را به خوبی تعبیر کنید و با توجیه های مختلف رفتار او را پیش خود موجه جلوه دهید. این وظیفه دینی هر انسانی است و باعث رویش مهر و محبت و فضای اعتماد بین همسران می شود. مثلا اگر شما فردی را در خیابان می بینید که یک بسته اسکناس از روی زمین برداشت و در جیبش گذاشت، نباید پیش خود بگویید که او این پول را برای خودش برداشته است و کار گناهی انجام داده، بلکه باید به او حسن ظن داشته باشید؛ مثلا پول خودش بوده و برگشته و آن را برداشته، یا می خواهد آن را به صاحبش بر گرداند و … در رفتار با شریک زندگی هم باید همین نگاه را داشته باشید و هیچ گاه بی دلیل او را متهم به دوست نداشتن خود و زندگی تان نکنید.

*** خواهر محترم؛ در اسلام شدیداً از ترتیب اثر دادن به گمان هاى بیهوده و بى اساس منع گشته و از انسان ها خواسته شده تا زمانى که به مسأله اى یقین و علم پیدا نکرده اند، درباره آن قضاوت نکنند؛ چرا که عمل به ظنّ و گمان، رابطه بین آدمیان، خصوصا زن و شوهر را دچار تشویش و سستى کرده و اعتماد را در خانواده از بین مى برد. پیشوایان دینى و امامان(ع) از ما خواسته اند که کارهاى برادران مسلمان(چه رسد به شوهر) خود را بر بهترین شکل حمل نماییم و حتى اگر حمل بر صحت و درستى آن مشکل است، تلاش کنیم تا وجه خوبى برایش پیدا کنیم در غیر این صورت همیشه انسان از دیگران و گفتار و کردار آنان وحشت داشته و چنین خواهد پنداشت که هر عملى که انجام مى دهند علیه او صادر گردیده است.حضرت على(ع) فرمود: «مراقب باش که سوء ظن بر تو غلبه پیدا نکند، به درستى که بدگمانى هیچ رفاقتى را بین تو و دوستت باقى نمى گذارد»، (بحارالانوار، ج 77، ص 207) ؛ تا انسان یقین به بدى کسى نداشته باشد حق ندارد به او بدبین شود، بلکه باید نسبت به او خوش بین باشد. گمان بد و بدبینى وقتى رواست که انسان یقین به بدى داشته باشد وگرنه باید خوش بین بود.

*** پرسشگر محترم؛ اعتماد زوجین به یکدیگر یکی از مهمترین سرمایه ها و ارکان زندگی مشترک است. ما از شما می پرسیم آیا وجود آرامش را برای زندگی ای که در آن بی اعتمادی و شک و تردید وجود داشته باشد، می توان متصور شد! شکی نیست که بی اعتمادی زندگی را به کام زوجین تلخ می کند و ارکان زندگی را متزلزل و شاید تا حد ویرانی پیش ببرد. در فضای بی اعتمادی، عشق فرصتی برای رویش نمی یابد. وقتی کسی بگوید «از کجا بفهمم که شوهرم مرا دوست دارد»، معلوم است آن اعتمادی که باید به همسرش داشته باشد را ندارد و به احساس او مشکوک است. اگر شما علاقه مند به حفظ زندگی و استحکام آن هستید، باید سایه اعتماد (آن هم متقابل) را بر روی زندگی خود بگسترانید. بدانید که کنش های ما، واکنش های دیگران را به همراه خواهد داشت. رفتار شکاکانه نسبت به شوهر، واکنش خوبی را از طرف ایشان به همراه نخواهد داشت و ممکن است اتفاقات ناگواری را در زندگی برایتان رقم بزند؛ پس این افکار مزاحم را دور بریزید تا بعدها حسرت روزهایی را نخورید که می توانستید زندگی تان را مستحکم، زیبا و شاداب کنید و نکردید.



نویسنده : علی حسینعلی پور