ذکر خدا در همه حال و همه جا

انسان باید همواره به یاد خدا باشد و در هر حال می تواند به مناجات با پروردگار خویش بپردازد.قرآن، ویژگی های اندیشمندان را چنین توصیف می کند: “الَّذینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیاماً وَ قُعُوداً وَ عَلى جُنُوبِهِمْ وَ یَتَفَکَّرُونَ فی خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلاً سُبْحانَکَ فَقِنا عَذابَ النَّار”؛ [1] آنان چه ایستاده، چه نشسته و چه هنگامی که در بسترند، به یاد خدا بوده و در آفرینش آسمانها و زمین به اندیشه می پردازند. [می گویند:] خدایا تو تمام اینها را بیهوده نیافریدی! منزهی تو! [از بیهوده کاری] ما را از آتش دوزخ بازدار!مشاهده می کنیم که در این آیه، مناجات افرادی که در بستر آرامش هستند، نیز به تصویر کشیده شده است
براین اساس، می توان نتیجه گرفت که ارتباط معنوی انسان با خدا و پیشوایان دینی به صورت خوابیده نیز دارای پاداش است. البته طبیعی است که در شرایط مساوی، افرادی که برای برقراری این ارتباط، سختی و زحمت بیشتری را بر خود روا می دارند، از پاداش بیشتری برخوردار باشند.
در ضمن، خواندن دعا ، زیارت ، صلوات و ذکر گفتن به صورت خوابیده و درازکشیده، گر چه اشکال ندارد اما باید طوری باشد که در عرف توهین و بی احترامی به شمار نیاید.
پی نوشت ها:
[1]. آل عمران، 191.