حرام دنیا حلال آخرت

در این‌باره به چند مطلب اشاره می‌شود:
1. نظام آخرت با نظام دنیا تفاوتهاى فراوانى دارد امّا چنین نیست که شباهتى بین این دو نظام نباشد. براى مثال بدن اخروى هر کسى همان بدن دنیوى اوست با این تفاوت که بدن دنیوى داراى مادّه است ولى بدن اخروى مادّه ندارد.
2. قیاس دنیا با آخرت درست نیست و باید توجه شود که هر ظرفى و عالمى خصوصیت هاى خود را دارد. در آخرت هر کسى در جایگاه خود قرار دارد و در صورتى که اهل بهشت باشد، از هر گونه نعمتى که بخواهد بهره مند است و مشکلات و تزاحماتى که در دنیا هست، در آنجا نیست، در دنیا نیاز و محدودیت و تزاحم منافع و تاثیر و تاثر آزاد باعث مى شود که دین وارد میدان مدیریت زندگى شود و به نحوى با دستورات و احکام شرعى قوانینى وضع کند که به تعدیل کننده خواست ها و در جهت نظم بخشى به زندگى اجتماعى انسان باشد و نیازها و منافع او را به گونه اى مدیریت نماید که مزاحمت ها به حد اقل برسد و زمینه رشد و تکامل انسان فراهم باشد. اما در آخرت فضاى زندگى انسان به گونه اى دیگر است و نیازى به اینگونه مدیریت نیست.
3. در آیاتی از قرآن، سخن از نوشیدنى و شراب به میان آمده است: «… وسَقا هُم رَبُّهُم شَرابًا طَهورا (انسان، 21) پروردگارشان شراب طهور به آن ها مى نوشاند.» این نعمت دو ویژگى دارد: الف) ساقى، خداست، ب) شراب، طهور است؛ یعنى هم خودش پاک است و هم پاک کننده است بدین ترتیب، این شراب، جسم و روح انسان را از هرگونه آلودگى و ناپاکى پاک مى کند و چنان نورانیّتى به انسان مى بخشد که وصف شدنى نیست.
خاصیت این شراب این است که همه ناپاکى ها را زایل مى کند و از جمله ناپاکى ها، غفلت از خداى متعال است که این را هم پاک مى کند از این رو بهشتیان از خداى متعال غافل و محجوب نیستند بله این خاصیّت شرابى است که در سقایت آن واسطه‌اى نیست و ساقى خود خداست (تفسیرالمیزان، علامه ى طباطبائى (ره)، ج 20، ص 130، جامعه مدرسین.)
اگر شراب آلوده دنیا، عقل را زایل مى کند و انسان را از خدا دور مى سازد، امّا شراب طهورى که با دست ساقى است داده مى شود، او را از ما سوى الله بیگانه کرده، غرق در جمال و جلال او مى کند.