نقش ساده زیستی در سلوک

ساده زیستی یعنی سخت نگرفتن دنیا و اسراف و تبذیر نداشتن و دنبال دنیا نبودن و قناعت کردن به مقداری که آبروی انسان حفظ می شود و ترک تجمل گرایی و مانند آن. این حالت لازمه سلوک راه خدا و وصول به کمال است. اگر کسی به دنیاپرستی و تجمل پرستی و اسراف وارد شود از صراط مستقیم الهی خارج می شود و نمی تواند به کمال انسانی برسد. ساده زیستی شرط کمال انسان است و اگر کسی واقعا بخواهد در راه خدا حرکت کند چاره ای جز ساده زیستی ندارد. منتهی معنای ساده زیستی را باید درک کنیم. ساده زیستی این نیست که از امکانات روز دنیا برخوردار نباشیم . به این است که خیلی دنبال تجمل گرایی و فخر فروشی به دنیا و امکانات نباشیم. مثلا کامپیوتر داشتن خلاف زهد و ساده زیستی نیست اما همین کامپیوتر را می شود ساده انتخاب کرد در حد نیاز یا خیلی تجملاتی انتخاب کرد در حد پز دادن به دیگران.