آیین سیک

آیین سیک:
(Sikhism) در اوایل قرن شانزدهم در ایالت پنجاب در شمال هند ظهور یافت. مؤسس این آیین، گارو ناناک بود که از اوان کودکی جذب اولیای هندو و مسلمان شده بود. گارو یک هندو به دنیا آمد و همچنین تحت تاثیر آموزه های اسلام بود. او شروع به تبلیغ پیام وحدت هر دو دین (اسلام و هندوئیسم) کرد. بر طبق نظرات او، آموزه های اساسی این دو دین اساسا یکی بود. ناناک تعدادی پیرو جذب کرد و به عنوان یک آموزگار یا گورو ( (Gruru ) شناخته شد. مریدانش با یکدیگر سنت مذهبی جدیدی را خلق کردند که آیین سیک نامیده شد. گوروها کسانی بودند که از ناناک متابعت می کردند و در تحکیم و گسترش آیین سیک نقش داشتند.
آموزه های گوروناناک همه در گوروگرانت صاحب « Guru Granth Sahib » کتاب مقدس سیک ها سمبلی از خداوندگار برای سیک ها بود. پنجمین گورو، گوروی آرجیون، معبدی طلایی در آمریتسار (Amritsar) ساخت که مقدس ترین زیارتگاه سیک ها شد. دهمین گورو، شخصی به نام «گویند سینگ» بود که معتقد بود آموزش نظامی، به سیک ها کمک می کند تا از خودشان دفاع کنند. گورو گریند سینگ در روز بای ساکهی Baisakhi]» در سال 1699 میلادی آنادپور به پیروانش دستور داد تا نزد او گرد آیند. همانطور که مرسوم بود و بدین ترتیب آیین جدید اخوت سیک ها که تحت عنوان کاهالسا (افراد تزکیه یافته) نامیده شد، به وجود آمد. پنج مرد منتخب به خاطر وفاداری به گورو انتخاب شدند و به آنها شهدی خاص به نام آمریت (amrit) برای تشرف به اخوت کاهالسا نوشانده شد. گورو همچنین تصمیم گرفت که به سلسله گورها خاتمه دهد و خودش را آخرین گوروی سیک نامید.
آیین سیک یکتاپرستی، یعنی پرستش خدای واحد را پیشنهاد کرد. این آیین با نظام طبقاتی مخالف است و عقیده دارد که همه انسان ها با هم برابرند. با این وجود ایده های کارما و نوزایی هندوئیسم پذیرفته می شوند. امروزه بسیاری از آداب و رسوم سیک ها برای هندوها در جامعه هند رایج هستند. ازدواج میان دو فرد از دو جامعه متفاوت رایج است. به هر حال سیک ها خودشان هویت آشکار خود را دارند. اگرچه اینان کمتر از 2% از جمعیت هند را شامل می شوند، ولی هویت مشخصی در ترکیب دینی هندیان و جامعه هند دارند.