زندگینامه امام کاظم (علیه السلام)

امام موسی بن جعفر(علیه السلام) معروف به «کاظم» هفتمین پیشوای مسلمانان پس از رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و یکی از ثمرات بوستان پرخیر و برکت درخت تناور رسالت است. در سال 128ق یعنی در روزگار پایانی حکومت امویان و آغاز دوره حاکمیت عباسیان در منطقه «ابواء» در نزدیکی مدینه زاده شد. دو دهه از عمر مبارک حضرت، در سایه حمایت و تعلیم و حضور در مکتب ربانی پدر بزرگوارش امام صادق(علیه السلام) سپری شد و به فراگیری علوم اولین و آخرین و تربیت های ایمانی و وحیانی گذشت.
مادر بزرگوار و با فضیلت امام کاظم(علیه السلام) کنیزی بود به نام «حمیده» که امام صادق(علیه السلام) او را بیش از دیگر همسرانش دوست می داشت. چرا که وی مرتبه ای بلند از خردمندی و کمال و ایمان را برخوردار بود و طلایه دار زنان روزگار خود در دانش و تقوا و روحیه والای معنوی به شمار می رفت.
با شهادت امام صادق(علیه السلام) در 25 شوال 148 به دست منصور عباسی، امام کاظم(علیه السلام) در حالی که خطر مرگ وجود مبارکش را تهدید می کرد و جامعه دست خوش بحرانی عظیم شده بود، به جای پدر عهده دار منصب امامت شد. وجود مقدس امام کاظم(علیه السلام) در سه دهه از عمر مالامال از هدایت ایشان، یعنی سی سال آغازین خلافت عباسیان که هنوز حکومتشان به طور کامل استوار و محکم نشده بود، از آزادی نسبی برخوردار بود و چندان تحت فشارهای حکومت که درگیر اختلافات و مسائل داخلی بود، قرار نداشت، اما این آزادی با قوت گرفتن خلافت در دهه پایانی حکومت هارون، به کلی از آن حضرت سلب شد و فشارها و تنگناهای بی رحمانه خود را به رخ امام(علیه السلام) کشیدند. زندان های طولانی مدت، طرح های پیاپی و مختلف برای از میان برداشتن امام و سرانجام، کشته شدن به دست کارگزاران حکومتی که خود را به نام خدا و پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمانروای جامعه اسلامی می دانستند، عمده این مضیقه ها و سرکوب ها بود.
اما این سخت گیری ها و توطئه ها نتوانست امام(علیه السلام) را از دنبال کردن خط رسالت و بازداشتن امت اسلامی از خطر تحریف و تباهی مانع شود و در نبرد با ستمگران و حمایت از آمران بر معروف و ناهیان از منکر، دچار سُستی و تردید نماید. هم چنان که محفل علمی آن حضرت نیز مالامال از عالمان و جویندگان معرفت و دانش بود و فرهنگ متعالی و سرآمدی که در مکتب تعلیم و تربیت امام کاظم(علیه السلام) ترویج و آموخته می شد، هماوردی تمام قد در برابر تمام تمدن ها و فرهنگ های وارداتی آن عصر به شمار می آمد.
امام(علیه السلام) در دوران سخت امامت خود از سال 148 تا 183، و هم عصر با جمله ای از بدترین خلفای عباسی یعنی منصور و مهدی و هادی و هارون، هرگز تسلیم فشار و ستم حاکمان جور که محدود کردن فعالیت های الهی او را خواستار بودند، نشد و هماره برای حفظ و صیانت از رسالت الهی و دولت حق اسلامی در تلاش بود و هرچه داشت در راه خدا و اعتلای کلمه حق و آیین جدّ خود(صلی الله علیه و آله و سلم) مخلصانه فدا کرد و در نهایت در 183ق به زهر جفای هارون رشید، دعوت پروردگارش را لبیک گفت و به شهادت رسید.