درمان نازایی، فرزندآوری

پرسشگر عزیز و گرامی!
اگر شما را راه طبیعی نتوانسته اید به هدف تان برسید و صاحب اولاد گردید؛ وظیفه شرعی و اخلاقی شما این است که برای درمان اقدام کنید. توجه داشته باشید که کمک خواستن از متخصصان و پزشکان و استفاده از روش های مختلف درمانی نظیر دارودرمانی نشانه ضعف ایمان نیست و با مبانی دینی هم تضادی ندارد، بلکه گاهی توصیه دین بوده و ائمۀ معصومین(علیهم السلام) نیز این گونه عمل می کردند و هنگامی که بیمار می شدند و درمان شان منوط به مراجعه به طبیب بود به طبیب مراجعه می نمودند و اگر برای درمان قطعی ناگزیر به مصرف دارو بودند از دارو نیز استفاده می کردند و مطابق نسخة طبیب عمل می نمودند.
در آموزه های دین و تعالیم اسلامی روایات متعددی در این خصوص وارد شده است که به برخی از آنها اشاره می کنیم:
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «إِنَّ نَبِیّاً مِنَ الْأَنْبِیَاءِ مَرِضَ فَقَالَ لَا أَتَدَاوَى حَتَّى یَکُونَ الَّذِی أَمْرَضَنِی هُوَ الَّذِی یَشْفِینِی فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَا أَشْفِیکَ حَتَّى تَتَدَاوَى فَإِنَّ الشِّفَاءَ مِنِّی وَ الدَّوَاءَ مِنِّی فَجَعَلَ یَتَدَاوَى فَأَتَى الشِّفَاء» (1)؛ «یکى از پیامبران بیمار شد، پس گفت: خود را درمان نمى کنم تا کسی که بیمارم کرده شفایم دهد. خداوند تعالى به او وحى کرد: تا خود را درمان نکنى شفایت ندهم؛ زیرا شفا دادن از من است و دارو نیز از من است؛ آنگاه آن پیامبر به مداوا پرداخت و شفا یافت».
پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله) نیز می فرمایند: «تَدَاوَوْا فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یُنْزِلْ دَاءً إِلَّا وَ أَنْزَلَ لَهُ شِفَاء» (2)؛ «خود را درمان کنید؛ زیرا خداوند متعال هیچ دردى نیافرید مگر آن که برایش شفا (دارویى) نیز قرار داد».
امام علی (علیه السلام) می فرماید: «یَنْبَغِی أَنْ یَتَدَاوَى الْمَرْءُ مِنْ أَدْوَاءِ الدُّنْیَا کَمَا یَتَدَاوَى ذُو الْعِلَّةِ» (3)؛ «سزاوار است که آدمى دردهاى دنیوى خود را مداوا کند، همچنان که بیماران دردهاى خود را درمان مى کنند».
کتمان بیماری و یا هر گونه تعلل در این زمینه اصلاً و ابداً پذیرفته شده نیست؛ چرا که اگر کسی این گونه عمل کند نه تنها به خودش آسیب وارد کرده به نوعی به خودش هم خیانت نموده است.
امام علی (علیه السلام) در این زمینه می فرماید: «مَنْ کَتَمَ الْأَطِبَّاءَ مَرَضَهُ خَانَ بَدَنَه » (4)؛ «کسى که بیمارى خود را از پزشکان پوشیده بدارد، به بدن خود خیانت کرده است».
آن حضرت در سخن دیگر می فرماید: «مَنْ کَتَمَ مَکْنُونَ دَائِهِ عَجَزَ طَبِیبُهُ عَنْ شِفَائِهِ» (5)؛ «کسى که درد پنهان خود را کتمان کند، طبیب او از درمانش عاجز و ناتوان گردد».
مراد از روایت این است که کسى که درد نهانى در وجود خویش دارد نباید از اظهار آن شرم کند، بلکه باید به پزشک و متخصص فن مراجعه کند و درد خویش را بیان کند تا پزشک از درمان وی عاجز نگردد.
با این اوصاف، اگر از بیماری و مشکلی در زندگی رنج می برید که خودتان به تنهایی قادر به حل آن نیستید طبق توصیه اولیای دین باید به متخصص مراجعه کنید و با مراجعه حضوری به مراکز درانی و پیگیری مراحل درمانی اقدامات لازم را در این خصوص انجام دهید.
به نظر می رسد، نگرش شوهرتان در این خصوص اشتباه هست و با آموزه‌های دینی و تعالیم اسلامی سنخیتی ندارد، بلکه همان طور که گفتیم وظیفه شرعی و اخلاقی شما این است که برای درمان اقدام کنید. چنین عذر و بهانه هایی پذیرفتنی نیست.
همواره موفق و کامروا باشید.
پی نوشت ها:
1. طبرسى، حسن بن فضل، مکارم الأخلاق ، قم : شریف رضى ، 1412ق، ص362.
2. همان ، ص362.
3. تمیمى آمدى، عبد الواحد بن محمد، تصنیف غرر الحکم و درر الکلم ، قم : دفتر تبلیغات اسلامی ، 1366، ص240.
4. همان ، ص484.
5. همان.