عشق و علاقه همسران

پاسخ کوتاه:
اگر عشق و علاقه نبود، هیچ مادری لقمه از دهان خویش نمی‌گرفت و در دهان فرزندش نمی‌گذاشت، از راحتی و آسایش خویش نمی‌گذشت تا فرزندش در آرامش و آسایش باشد، از خواب و استراحت خویش نمی‌گذشت تا فرزندش راحت بیاساید اگر عشق و علاقه نبود، هیچ زن و شوهری در کنار هم قرار نمی گرفتند و سختی های زندگی را تحمل نمی کردند اصولاً هر عشق و محبتی که در راستای فرامین و دستورات الهی باشد و در چارچوب دین و شرع مقدس قرار گیرید، نوعی عشق و محبت به خود خدا تلقی می‌گردد و موجب توجه خداوند بوده و اجر و قربی نیز در قبال آن تعلق می‌گیرد محبت به همسر، مادر، خواهر و محبت به سایر محارم، محبت به دوستان و اولیای الهی، محبت نسبت به مؤمنان، صالحان، نیکوکاران و محبت نسبت به اهل‌بیت پیامبر و حضرات معصومین (علیهم‌السلام)، عشق به آرمان‌‌های الهی از جمله عشق و محبت‌هایی است که خداوند بر آنها صحه گذاشته و بر وجود آن تأکید می‌کند و عشقی است که در طول عشق و محبت الهی قرار دارد باید توجه داشت که اگر عشق و محبت به همسر، مادر، خواهر و محبت به محارم، محبت به دوستان و اولیای الهی و یا هر چیز دیگری در عرض عشق و محبت الهی قرار گیرد و شریک و همتای محبت الهی گردد، آنگاه باید با این چنین محبتی که عشق و محبت به غیر خداست، مبارزه و مقابله کرد باتوجه به مطالبی که عرض شد اگر عشق و علاقه همسران در راستای عشق الهی قرار بگیرد و در طول آن باشد، مورد تأیید است و در برابرش اجر و ثواب تعلق می گیرد و همسران مادامی که به یکدیگر عشق می ورزند در رحمت الهی هستند و گناهان آنها بخشیده می شود

پرسشگر گرامی!
علاقمند شدن به جنس مخالف از طبیعی ترین احساساتی است که هر انسانی می تواند داشته باشد. اما شناخت این احساس باعث می شود تا شما بتوانید مسیر درستی را طی کنید. اگر اعتقاد داریم که جهان دارای نظم و هدف است و خدا هیچ احساسی را بیهوده در ما قرار نمی دهد، باید بدانیم چرا عاشق می شویم و قرار است چه چیزی را در این احساس پیدا کنیم.
هدف از این احساس پاک و مقدس که خداوند در انسان قرار داده، تشکیل زندگی سالم و تربیت فرزندان صالح و بقای نسل بشر و رسیدن به آرامش و تکمیل انسان است.
البته باید توجه داشت که عشق واقعی تنها منحصر در وجود اقدس حضرت باری تعالی است؛ چرا که وی هرگز نابود شدنی و از بین رفتنی نیست و غیر او همه روزی رفتنی و نابود شدنی هستند؛ بنابراین هیچ کس جز خداوند که وجود ازلی و ابدی دارد لیاقت عشق ورزیدن و معشوق واقعی بودن را ندارد. البته این مسئله به هیچ عنوان عشق‌های مجازی و عشق‌های تنزّل یافته از عشق حقیقی همچون عشق مادر به کودک، عشق همسر به همسر و… را تخطئه نمی‌کند چرا که این گونه عشق‌ها را نیز خداوند در وجود انسان‌ها قرار داده است و خالق حقیقی عشق، خداوند قادرِ متعال است. اگر عشق و علاقه نبود، هیچ مادری لقمه از دهان خویش نمی‌گرفت و در دهان فرزندش نمی‌گذاشت، از راحتی و آسایش خویش نمی‌گذشت تا فرزندش در آرامش و آسایش باشد، از خواب و استراحت خویش نمی‌گذشت تا فرزندش راحت بیاساید. اگر عشق و علاقه نبود، هیچ زن و شوهری در کنار هم قرار نمی گرفتند و سختی های زندگی را تحمل نمی کردند.
اصولاً هر عشق و محبتی که در راستای فرامین و دستورات الهی باشد و در چارچوب دین و شرع مقدس قرار گیرید، نوعی عشق و محبت به خود خدا تلقی می‌گردد و موجب توجه خداوند بوده و اجر و قربی نیز در قبال آن تعلق می‌گیرد. محبت به همسر، مادر، خواهر و محبت به سایر محارم، محبت به دوستان و اولیای الهی، محبت نسبت به مؤمنان، صالحان، نیکوکاران و محبت نسبت به اهل‌بیت پیامبر و حضرات معصومین (علیهم‌السلام)، عشق به آرمان‌‌های الهی از جمله عشق و محبت‌هایی است که خداوند بر آنها صحه گذاشته و بر وجود آن تأکید می‌کند و عشقی است که در طول عشق و محبت الهی قرار دارد.
باید توجه داشت که اگر عشق و محبت به همسر، مادر، خواهر و محبت به محارم، محبت به دوستان و اولیای الهی و یا هر چیز دیگری در عرض عشق و محبت الهی قرار گیرد و شریک و همتای محبت الهی گردد، آنگاه باید با این چنین محبتی که عشق و محبت به غیر خداست، مبارزه و مقابله کرد.
خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْداداً یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللَّهِ وَ الَّذینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ» (1)؛ «و برخى از مردم به جاى خدا همتایانى برمى گزینند که آنها را چنان که باید خدا را دوست داشت دوست مى دارند، ولى کسانى که ایمان آورده اند محبت و عشق‌شان به خداوند بیشتر است».
از امام صادق (علیه‌السلام) دربارة عشق پرسیدند، حضرت در پاسخ فرمودند:
«قُلُوبٌ خَلَتْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ حُبَّ غَیْرِه » (2)؛ «دل‌هایى از یاد خدا تهى مى گردد و خداوند محبت غیر خود را به آنها مى‌چشاند».
به طور کلی، عشقی که از چارچوب‌های دینی و شرعی خارج شود و رنگ الهی به خود نگیرد به شدت مُخرب و آسیب‌زا خواهد بود.
امام علی (علیه‌السلام) نیز در این زمینه می فرماید: «مَنْ عَشِقَ شَیْئاً أَعْشَى بَصَرَهُ وَ أَمْرَضَ قَلْبَهُ فَهُوَ یَنْظُرُ بِعَیْنٍ غَیْرِ صَحِیحَةٍ وَ یَسْمَعُ بِأُذُنٍ غَیْرِ سَمِیعَةٍ قَدْ خَرَقَتِ الشَّهَوَاتُ عَقْلَهُ وَ أَمَاتَتِ الدُّنْیَا قَلْبَه» (3)؛ «هرکه شیفته و عاشق چیزى شود آن چیز، دیده‌اش را کور و دلش را بیمار گرداند؛ چنین کسى با دیده‌اى ناسالم مى نگرد و با گوشى ناشنوا مى‌شنود؛ شهوت‌ها عقل او را از هم گسیخته و دنیا دلش را میرانده است».
باتوجه به مطالبی که عرض شد اگر عشق و علاقه همسران در راستای عشق الهی قرار بگیرد و در طول آن باشد، مورد تأیید است و در برابرش اجر و ثواب تعلق می گیرد و همسران مادامی که به یکدیگر عشق می ورزند در رحمت الهی هستند و گناهان آنها بخشیده می شود.
همواره موفق و کامروا باشید.
پی‌نوشت‌ها:
1. بقره(2)، آیه 165.
2. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحارالأنوار، بیروت : دار إحیاء التراث العربی، 1403ق، ج70، ص158.
3. شریف رضى، محمد بن حسین، نهج البلاغة، قم: هجرت، 1414ق، خطبه 109، ص 160.