اصطکاک بین نوه و مادر بزرگ

با سلام و خداقوت

گاهی انسان بین دو فرد قرار میگیره که رعایت حال هر دو لازم هست و باید اهم و مهم کنه! و می مانه کدام اهم هست؟!

مثلا بنده پسر نوجوان ۱۴ ساله ای دارم که در سن حساس خودش هست که نیاز به مراعات داره. از طرفی مادرشوهر پیری دارم که دوست دارند همراه ما سفر بیان (تنهایی نمیتونن سفر برن) ولی پسرم اصلا راضی نیست.‌ پسرم بدلیل نوجوانی و ایشان و پدرشوهرم بدلیل کهولت سن و روحیات و خلقیات متفاوت، بسیار استانه تحمل پایینی دارند. و رفتار و بازخوردهای که از هم میگیرند منجر به اختلافات و در نهایت شکستن کاسه و کوزه ها بر سر من که عروسشان هستم میشه!

البته من هم سنی ازم گذشته، انگونه نیست که سن و موقعیتشان رو درک نکنم. اگر به انتخاب و اختیار خودم بود، ترجیحم این بود که تا زنده اند، بهشون نیکی کنم. معتقدم راه دوری نمیره و از غرلندها هم می گذشتم. چه مرا مقصر کنند، چه نکنند! حقیقتا برای رضای خدا و اینکه دلم براشون‌ میسوزه (دختر ندارند. دلم میخواد بعنوان همان عروس، هرکاری از دستم برمیاد تا زنده اند دریغ نکنم.)

البته مادر و پدر شوهرم با هم از نظر تفریح کردن خیلی متفاوتند. مادر دایما و مستمر دوست دارند تفریح کنند و پدر اصلا دوست ندارن از محل اسکان تکون بخورند. و این اختلاف سلیقه در سفر مشکلات متعددی ایجاد میکنند. که نه تنها پسرم بلکه همسرم و بقیه فرزندانشون هم متاثر میشند. ولی چون قدیمی اند، همه خیر و خوبیها رو از ناحیه پسرانشون و شرور را از ناحیه عروس می بیند که حقیقتا برای من خیلی مهم نیست. چون با خودم فکر میکنم من خودم‌چقدر قادر به اصلاح خودم بودم که از این فقیرها انتظار داشته باشم!!! ایشان هم اقتضای شرایطشون چنین رفتارهاییست!

خلاصه بین پسرم و مادرشوهرم کدام رو انتخاب کنم؟

قاعدتا من مسیول فرزندم هستم.

ولی ما هم سفر تنهایی بهمون نمی چسبه و هرسال به پیشنهاد خود شوهرم با خواهرانم و باجناقها سفر میریم و فکر میکنم این بیشتر دل مادرشوهرم رو میسوزونه! (قبل و بعد از سفر ناراحتی و حسرت را در چهره شان می بینم.)

واقعا دلم‌ براش میسوزه، نمیشه هم بهشون گفت که خودت تنها بیا. چون بیشتر اختلافها از ناحیه افرادی که ایشون با اصرار با خودش و ما همراه میکنه، ایجاد میشه.

قبلا هم با هم سفر رفتیم. ولی هربار با دلخوری برگشتیم. (حتی سری اخر به پیشنهاد خودم بود و مخارج اسکان رو هم خودم دادم. و تا مدتها بخاطر مسایلی که پیش امده بود، مرا مقصر میدانستند. و به بدی از سفر یاد میکردند‌. پسرم ۹ ساله بود و تا من اشپزخانه بودم، بابت اینکه همکاری بابت سیاحت کردن نداشتند، گویا گفته بود که “کاش شما رو به خودمون نمی اوردیم”. که خیلی ناراحت شدند و گفتند تو بهش یاد دادی! پسرم هم میگفت من نگفتم. شاید سو برداشت بود. و یا حتی شاید خودشان قلبا بابت اینکه مانع تفریحمان شده بودند، معذب بودند ولی اینجوری نشونش دادند.) البته همسرم با برادرشون هم که تنهایی سفر رفته بودند، طاقت نیاوردند و زودتر برگشتند. برای همین‌ همسرم مایل نیست با خانواده خودش سفر بره! ولی میدونم اگر من پیشنهادش رو بدم استقبال میکنه!

از طرفی خودم رو جای مادرشوهرم میگذارم، بخدا دلم براش میسوزه، گناه داره. نمیدونم چه کنم؟! مراعات پسرم یا خانواده شوهرم؟ کدامشون ارجح هست؟!

من و همسرم میتونیم تحمل کنیم ولی پسرم هرگز!!!

ایا اصلا این دلسوزی من صحیح هست یا من کاسه داغتر از اش هستم و باید بهم‌گفت:«لا تقدموا بین یدی الله و رسوله»؟!

ایا مهربانی و دلسوزی حد و اندازه داره؟! و بهتر نیست که یک کم خوددار باشم؟!

چه راهنمایی میفرمای

خلاصه بین پسرم و مادرشوهرم کدام رو انتخاب کنم؟

قاعدتا من مسیول فرزندم هستم.

ولی ما هم سفر تنهایی بهمون نمی چسبه و هرسال به پیشنهاد خود شوهرم با خواهرانم و باجناقها سفر میریم و فکر میکنم این بیشتر دل مادرشوهرم رو میسوزونه! (قبل و بعد از سفر ناراحتی و حسرت را در چهره شان می بینم.)

واقعا دلم‌ براش میسوزه، نمیشه هم بهشون گفت که خودت تنها بیا. چون بیشتر اختلافها از ناحیه افرادی که ایشون با اصرار با خودش و ما همراه میکنه، ایجاد میشه.

قبلا هم با هم سفر رفتیم. ولی هربار با دلخوری برگشتیم. (حتی سری اخر به پیشنهاد خودم بود و مخارج اسکان رو هم خودم دادم. و تا مدتها بخاطر مسایلی که پیش امده بود، مرا مقصر میدانستند. و به بدی از سفر یاد میکردند‌. پسرم ۹ ساله بود و تا من اشپزخانه بودم، بابت اینکه همکاری بابت سیاحت کردن نداشتند، گویا گفته بود که “کاش شما رو به خودمون نمی اوردیم”. که خیلی ناراحت شدند و گفتند تو بهش یاد دادی! پسرم هم میگفت من نگفتم. شاید سو برداشت بود. و یا حتی شاید خودشان قلبا بابت اینکه مانع تفریحمان شده بودند، معذب بودند ولی اینجوری نشونش دادند.) البته همسرم با برادرشون هم که تنهایی سفر رفته بودند، طاقت نیاوردند و زودتر برگشتند. برای همین‌ همسرم مایل نیست با خانواده خودش سفر بره! ولی میدونم اگر من پیشنهادش رو بدم استقبال میکنه!

از طرفی خودم رو جای مادرشوهرم میگذارم، بخدا دلم براش میسوزه، گناه داره. نمیدونم چه کنم؟! مراعات پسرم یا خانواده شوهرم؟ کدامشون ارجح هست؟!

من و همسرم میتونیم تحمل کنیم ولی پسرم هرگز!!!

ایا اصلا این دلسوزی من صحیح هست یا من کاسه داغتر از اش هستم و باید بهم‌گفت:«لا تقدموا بین یدی الله و رسوله»؟!

ایا مهربانی و دلسوزی حد و اندازه داره؟! و بهتر نیست که یک کم خوددار باشم؟!

چه راهنمایی میفرمای

اصطکاک بین نوه و مادر بزرگ