استعمار انگلیس در هند

پاسخ کوتاه:
سیاست امپریالیستی انگلستان ۳۰ میلیون هندی در کلکته را به اوج بدبختی رساند. طی اشغال هند توسط نیروهای بریتانیا،‌بر اساس منابع مختلف تاریخی، در دهه ۱۷۷۰ میلادی بیش از ۱۰ میلیون هندی تنها در ایالت بنگال این کشور، بر اثر قحطی و گرسنگی، بیماری، بدرفتاری و شکنجه به دست نظامیان انگلیس و یا بر اثر فشار کار اجباری جان خود را از دست دادند. از سال ۱۹۴۲ نیز قحطی دیگری به دلیل تصمیم استعماری دولت بریتانیا و شخص چرچیل در هندوستان به وقوع پیوست که در حدود ۵ میلیون هندی دیگر را به کام مرگ کشاند. طی سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۴ بین ۳/۵ تا ۵ میلیون هندی بر اثر قحطی جان باختند. به دستور چرچیل در این سال‌ها، تمامی کشتی‌هایی که برای انتقال مواد غذایی به هند مورد استفاده قرار می‌گرفت، به انتقال تجهیزات و آذوقه برای نیروهای نظامی انگلستان در شمال آفریقا به کار گرفته شدند و بدین ترتیب قحطی بزرگی این بار نیز در ایالت بنگال هند جان میلیون‌ها هندی را گرفت.

تاریخ آغاز استعمار – نوین – را می‌توان از قرن 15 و 16 میلادی دانست که امپراتوری بریتانیا در سال 1599 با تاسیس کمپانی هند شرقی این کمپانی پایه‌ های سلطه استعماری بریتانیا بر مناطق زرخیز جنوب آسیا را تحکیم کرد و از آن پس، کلیه عملیات استعماری و روابط سلطه ‌گرانه انگلیس با ملل جنوب آسیا، از طریق کمپانی هند شرقی انجام می شد. نفوذ و سلطه عمیق بریتانیا بر هند، پس از گذشت سه قرن از تأسیس این کمپانی، موجب شد تا هند به عنوان بخشی از امپراتوری بریتانیا اعلام شود و ملکه ویکتوریا به عنوان امپراتوریس هند و انگلیس، تاج گذاری نماید. این دوران، دوران غارت مردم هند توسط انگلستان محسوب می شود که در پوشش روابط اقتصادی و تجارت و بازرگانی، زمینه ‌ساز نفوذ سیاسی در این سرزمین گردید.
ویل دورانت درباره هند و به طور کلی شرق در برابر غرب می نویسد: «به خاطر داشته باشیم که مردم شمال هند یعنی نیمه مهمتر هند با یونانی ها، رومی ها و خود ما هم نژاد هستند یعنی از همان نژاد هند و اروپایی یا آریایی هستند.»(ص14) زبان سانسکریت ریشه زبان اروپایی است.
وی یادآور می شود که ریاضیات هندی چگونه توسط اعراب وارد غرب گردید و همچنین پرداختن به مسائل دیگری چون فلسفه، مذهب و تمدن در هند و به طور عام در شرق، که در جای خود قابل توجه است. در ادامه وی به این نکته اشاره دارد که چگونه هندوستان توسط دزدان دریایی انگلیسی و فرانسوی مورد تهاجم و غارت قرار گرفت و استعمار و استثمار چگونه در این کشور غلبه یافت و مردم این سرزمین را در خود فروکشاند. وی می نویسد که انگلیسی ها همه چیز را در هندوستان به فروش می رساندند آنها حتی حاکمان ایالت ها را با دریافت رشوه به قدرت می رساندند، و هندوها را وادار می کردند گران بخرند و ارزان بفروشند و این سیاست امپریالیستی بود که سبب گردید 30 میلیون هندی در کلکته به اوج بدبختی برسند.
سیاست امپریالیستی انگلستان 30 میلیون هندی در کلکته را به اوج بدبختی رساند
طی اشغال هند توسط نیروهای بریتانیا،‌بر اساس منابع مختلف تاریخی، در دهه 1770 میلادی بیش از 10 میلیون هندی تنها در ایالت بنگال این کشور، بر اثر قحطی و گرسنگی، بیماری، بدرفتاری و شکنجه به دست نظامیان انگلیس و یا بر اثر فشار کار اجباری جان خود را از دست دادند.
ویل دورانت در ادامه به این مسئله اشاره می کند، به رغم این که انگلیسی ها برای ثبات نظام فرهنگی، سیاسی و اقتصادی بریتانیا در هندوستان اقداماتی را انجام دادند ولی هندوها نیز از آن بهره مند گردیدند که می توان این اقدامات را این گونه برشمرد: 1- منسوخ شدن رسم «سوتی»(سوزاندن زنان بعد از مرگ شوهرانشان) 2- وارد کردن تشکیلات سازمانی به نهادهای رسمی هندوها 3- منسوخ کردن نظام برده داری (که هندوها بهای گزافی را برای آن پرداختند) 4- احداث راه آهن (برای اهداف تجاری و نظامی)5- وارد کردن علم و تکنولوژی غرب به هندوستان. وی سیستم طبقاتی هند را نیز مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد ولی نکته قابل توجه سیستم مالیاتی بود که انگلیسی های متجاوز در هند ایجاد کرده بودند.
10 میلیون هندی در دهه 1770 تنها در ایالت بنگال بر اثر استعمار انگلیس جان خود را از دست دادند
در حقیقت هندی ها می بایست در کشور خود به انگلیسی ها مالیات می پرداختند؛ «درصد مالیات ها نسبت به تولید ناخالص ملی در هند بیشتر از هر کشور دیگری در دنیا است تا همین اواخر این رقم معادل دو برابر درصد مالیات ها در انگلیس و سه برابر اسکاتلند بود.» انگلیسی ها به واسطه این مالیات های سنگین، هزینه سربازان هندی را، برای سلطه بر کل این شبه قاره تامین می کردند و بدون صرف هیچ هزینه اقتصادی و انسانی توانستند خود را بر کل هندوستان مسلط سازند، در حقیقت از خود هندی ها برای استعمار و استثمار هندوستان بهره بردند. وی معتقد است که هندوها در برابر این همه ستم هیچ فریادرسی نداشتند. ویل دورانت در ادامه به چگونگی انهدام اقتصادی هندوستان می پردازد و می نویسد: «شرایط اقتصادی هند نتیجه اجتناب ناپذیر استثمار سیاسی آن است.»
از سال 1942 نیز قحطی دیگری به دلیل تصمیم استعماری دولت بریتانیا و شخص چرچیل در هندوستان به وقوع پیوست که در حدود 5 میلیون هندی دیگر را به کام مرگ کشاند. طی سال‌های 1942 تا 1944 بین 3/5 تا 5 میلیون هندی بر اثر قحطی جان باختند. به دستور چرچیل در این سال‌ها، تمامی کشتی‌هایی که برای انتقال مواد غذایی به هند مورد استفاده قرار می‌گرفت، به انتقال تجهیزات و آذوقه برای نیروهای نظامی انگلستان در شمال آفریقا به کار گرفته شدند و بدین ترتیب قحطی بزرگی این بار نیز در ایالت بنگال هند جان میلیون‌ها هندی را گرفت. ( منبع: گزارش ویژه مشرق/ مروری بر چهارصد سال جنایات بریتانیای کبیر + عکس
https://www.mashreghnews.ir/news/178465)
سرکوب قیام «سپوی میوتینی»
در سپتامبر 1857، سربازان هندی (اعم از هندو و مسلمان) که در خدمت کمپانی هند شرقی بریتانیا بودند، به رهبری «بهادر شاه ظفر»، آخرین بازمانده خاندان سلطنتی گورکانی مسلمان هند، در دهلی علیه فرماندهان انگلیسی خود به پاخاستند. در جریان سرکوب این خیزش، سربازان انگلیسی هر جنبنده‌ای که سر راهشان قرار می‌گرفت، به گلوله می‌بستند. فقط حداقل 1000 «سپوی» (سرباز هندی) در جریان این سرکوب خونین کشته شدند. یکی از افسران جوان انگلیسی که شاهد عینی ماجرا بود بعدها چنین گفت: «دستور این بود که به هر موجود زنده‌ای شلیک کنیم….این عینا یک کشتار بود.»
کشتار «آمریستار»
در آپریل 1919، تظاهرات صلح آمیز هزاران هندی علیه حکومت استعماری بریتانیا در هند، در شهر آمریستار برگزار شد. تظاهرات‌کنندگان در نهایت توسط سربازان انگلیسی در کنار دیوارهای باغ معروف «جالینا والا» محاصره شدند. به یکباره، سربازان انگلیسی به رهبری ژنرال «دایر» به روی جمعیت آتش گشودند و صدها نفر را کشتند. ژنرال دایر به خاطر همین عمل در افکار عمومی بریتانیا به عنوان قهرمان تجلیل شد و 26000 پوند دستخوش گرفت.
قحطی بزرگ بنگال
حقایقی درباره پیشینه روباه پیر+تصاویر
استعمار بریتانیا عامل شماری از بزرگ‌ترین قحطی‌ها در کشورهایی بود که در آن‌ها حضور داشت. نمونه بارز آن قحطی بزرگ در کشورمان در جریان جنگ جهانی اول در کشورمان بود. طی اشغال کشورمان توسط انگلستان و جمع‌آوری غله از بازار توسط ارتش سلطنتی، میلیون‌ها ایرانی از گرسنگی جان باختند که «محمد قلی مجد»در اثر محققانه خود میزان تلفات این قحطی را تا یک سوم جمعیت ایران تخمین زده است.
حقایقی درباره پیشینه روباه پیر+تصاویر
این همان بلایی بود که انگلیسی‌ها بر سر منطقه بنگال هند (بنگلادش بعدی) هم آوردند. از قحطی 1942 و 1943 بنگال به عنوان «نسل‌کشی» هم یاد کرده‌اند. تلفات مستقیم ( حاصل از گرسنگی) این قحطی بین 1.5 تا 4 میلیون نفر برآورد شده است. مسوول اصلی این فاجعه کسی نبود جز سیاستمدار معروف و اسطوره دیپلماسی: وینستون چرچیل.
به دستور چرچیل، نخست وزیر وقت بریتانیا، حجم عظیمی از غلات منطقه بنگال به انگلستان صادر شد. فقط 70000 تن برنج در اوج قحطی، در فاصله ژانویه تا جولای 1943 به انگلستان ارسال شد. معنای دیگر این سخن آن است که لقمه (یا قوت لایموت) بنگالی‌های هند از دهانشان دزدیده شد و به انگلستان رفت.
اما تلخ‌تر از این واقعیت، اظهارات ثبت شده چرچیل درباره این افتضاح بود: «از هندی‌ها نفرت دارم. آن‌ها مردمی وحشی با مذهبی وحشیانه هستند. قحطی تقصیر خودشان است که مثل خرگوش زاد و ولد می‌کنند.»
عملیات «ستاره آبی»
تاثیرات منفی بریتانیا بر حیات هندی‌ها با پایان رسمی استعمار بیتانیا پایان نیافت. بریتانیا که خود را قیم هند و سایر کشورهای غرب و جنوب آسیا می‌دانست، به دخالت در سیاست هند ادامه داد. مهم‌ترین مصداق این دخالت در 1984 بود که حکومت بریتانیا به دولت هند انجام «عملیات ستاره آبی» را توصیه کرد. طی این عملیات دولت هند به «معبد طلایی» سیک‌ها حمله کرد و صدها نفر از سیک‌ها را کشت. چنین عملی معادل آن بود که مثلا دولت بریتانیا از دولت ایتالیا بخواهد که به واتیکان حمله کند.
پیامد همین حمله، ترور «ایندیرا گاندی»، نخست وزیر هند توسط سیک ها و حملات متقابل دولت هند در سرکوب سیک ها بود. در جریان این درگیری های شدید، حدود 2000 سیک فقط در دهلی کشته شدند. تنها در 2014 بود که بریتانیا بعد از چند دهه به نقش خود در این رویداد اذعان کرد.
جداسازی قومی
مضرترین و همزمان دیرپاترین میراث استعماری بریتانیا در شبه قاره، تقسیم آن به سه کشور بود: هند، پاکستان و بنگلادش.
روابط این سه کشور (به ویژه هند و پاکستان) تا همین امروز هم تنش آلود و خصمانه مانده است. این جداسازی، بزرگ ترین مهاجرت تاریخ بشر را از ابتدای خلقت آدم رقم زد. میلیون‌ها انسان از هند به پاکستان و بالعکس، در شرایطی بسیار سخت و جان‌فرسا مهاجرت کردند (که برخی منابع رقم ان را تا 15 میلیون نفر ذکر کرده‌اند). در جریان این مهاجرت بزرگ، حدود یک میلیون نفر جان باختند. مضاف بر این که در جریان مبارزات استقلال‌طلبانه بنگلادش در دهه 1970، حدود نیم میلیون نفر کشته شدند.
حقایقی درباره پیشینه روباه پیر+تصاویر
میراث استعمار را هنوز هم می توان در این کشورها حس کرد. به واسطه سیاست «تفرقه بیانداز و حکومت کن»، علی رغم قرن‌ها تاریخ مشترک، اکنون هند و پاکستان دشمن خونی یکدیگر هستند.
این تنها مواردی انگشت‌شمار از جنایات استعمار بریتانیا در شبه‌قاره هند بود که جهت یادآوری، ذکر شد.
(منبع: مشرق)
همچنین : کتاب استعمار انگلیس و مسلمانان شبه قاره هند، منصور طرفداری، ناشر : پژوهشگاه حوزه و دانشگاه
و جهت مطالعه بیانات رهبری در مورد عملکرد استعمار انگلیس در هند ر.ک:
https://farsi.khamenei.ir/newspart-index?tid=3848