قاعده لطف

قاعده لطف به این معنا است که هر کاری که به نزدیک شدن انسان‌ها به اطاعت و یا دور شدن آنها از گناه بینجامد، انجام آن کار بر خداوند لازم است و خدا حتماً آن کار را انجام می‌دهد مانند تشریع تکالیف دینی و ارسال پیامبران که انسان‌ها از این راه، با تکالیف دینی‌شان آشنا می‌شوند.
در کلام اسلامی، لطیف‌بودن از صفات فعل خدا و به‌معنای انجام‌دادن کاری است که به‌وسیله آن، مکلَّف به اطاعت نزدیک و از گناه دور می‌شود؛ بی‌آن که این لطف، تأثیری در قدرت مکلَّف داشته باشد یا او را مجبور سازد.قاعده لطف در علم کلام، مصادیق و کارکردهای مختلفی داشته است. طرف‌داران قاعده لطف موارد زیر را از مصداق‌های این قاعده می‌دانند:
تشریع تکالیف دینی: تکالیف دینی (مثل حرام بودن ظلم و واجب بودن نماز) از آن جهت که انسان‌ها را به انجام تکالیف عقلی (مثل بدی ظلم یا خوبی تشکر از خداوند) نزدیک می‌سازند لطف به شمار می‌آیند.
ارسال پیامبران: ارسال پیامبران از باب لطف بر بندگان، بر خدا لازم است؛ چرا که انسان‌ها از طریق پیامبران، به تکالیف دینی دسترسی می‌یابند و به انجام تکالیف عقلی و دستیابی به اهداف آفرینش نزدیک می‌شوند.
عصمت پیامبران:‌ مردم با دیدن گناه و رفتار زشت از پیامبران، از آن‌ها دور می‌شوند؛ اما با دیدن عصمت و پاکی، به اطاعت و پیروی از آن‌ها نزدیک می‌شوند و به آنها تمایل می‌یابند.
تعیین امام معصوم: امامیه اتفاق‌نظر دارند که تعیین و نصب امام معصوم بر خداوند لازم است؛ چراکه آن‌ها را به اطاعت نزدیک و از گناه دور می‌سازد.
وعده ثواب و عذاب: وعده‌دادن به ثواب و عذاب (وعد و وعید) بر خدا لازم است؛ زیرا از این طریق، مردم به اخلاق نیک و انجام تکالیف دینی سوق می‌یابند.
نصب ولی فقیه: به باور امام خمینی و عبدالله جوادی آملی از متکلمان و فقیهان شیعه حکمت و لطف خدا اقتضا می‌کند که مردم در عصر غیبت از ولایت انسان‌های شایسته محروم نباشند. از این رو فقیهان جامع الشرایط را در دوره غیبت به نیابت از امام مهدی(عج) به سرپرستی جامعه اسلامی منصوب کرده است.
دعوت مردم به سوی دانش و عقلانیت: پس با توجه به صحبت های شما موردی که عنوان کردید از موارد قاعده ی لطف قرار نمی گیرد و سکوت معصوم را نمی توان بر خطر یا عدم خطر واکسن گذاشت. این مسأله ای است که باید با دانش بشری به نتیجه برسد.