یهودی بودن ابن ملجم

پاسخ کوتاه:
۱. امام علی(ع) بلافاصله بعد از ضربت خوردن فرمود این ملعونِ یهودی‌زاده مرا کُشت: «قَتَلَنِی ابْنُ مُلْجَمٍ قَتَلَنِی اللَّعِینُ ابْنُ الْیَهُودِیَّةِ»؛ مرا ابن ملجم کشت؛ مرا ملعونی که فرزند زن یهودی ‌بود کشت.
۲. امام علی(ع) در جواب سؤال امام حسن(ع) که پرسید چه کسی اقدام به کشتن شما کرد؟ فرمود: «قَتَلَنِی ابْنُ الْیَهُودِیَّةِ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مُلْجَمٍ الْمُرَادِی » ابن ملجم که فرزند زنی یهودی است اقدام به کشتن من کرد.

در برخی از روایات آمده که پیامبر خبر از یهودی بودن ابن ملجم داد .ابن ملجم ملعون، ظاهرا یهودی نبوده، بلکه گفته می شود در کودکی، دایه اش یهودی بوده، یعنی با شیر زن یهودی بزرگ شده است. روایات کلی در باره «ولد الزنا بودن قاتلین انبیاء و اوصیای آنها» در باره ابن ملجم هم صدق می کند .
توضیح بیشتر :
در برخی گزارش‌ها؛ از «عبد الرحمن بن ملجم المرادی»،[1] با عنوان «ابن الیهودیة»(فرزند یهودی) و «شبه الیهود»(شبیه یهودیان) یاد شده است:[2]1. امام علی(ع) بلافاصله بعد از ضربت خوردن فرمود که این ملعونِ یهودی‌زاده مرا کُشت : «قَتَلَنِی ابْنُ مُلْجَمٍ قَتَلَنِی اللَّعِینُ ابْنُ الْیَهُودِیَّةِ»؛[3] مرا ابن ملجم کشت؛ مرا ملعونی که فرزند زن یهودی ‌بود کشت.
2. امام علی(ع) در جواب سؤال امام حسن(ع) که پرسید چه کسی اقدام به کشتن شما کرد؟، فرمود: «قَتَلَنِی ابْنُ الْیَهُودِیَّةِ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مُلْجَمٍ الْمُرَادِی » ابن ملجم که فرزند زنی یهودی است اقدام به کشتن من کرد.[4]3. در روایتی چنین نقل شده است که؛ وقتی ابن ملجم در ملاقاتی با امام علی(ع) خود را معرفی کرد، امام به فرمود: «رسول خدا(ص) به من خبر داد که قاتل من فردی شبیه یهود است و او(ابن ملجم) یهودی است».[5]در هر حال، ممکن است که این روایات صریحاً ناظر به آن نباشند که ابن ملجم فردی یهودی بود، اما از آنها برداشت می‌‌شود که او در منش، روش و تنفر از رهبران اسلام، مانند یهودیان و چه بسا بدتر از آنان بود.
برگرفته از پایگاه اسلام کوئست.
پی‌نوشت:
1. البلاذری، انساب الاشراف، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، 1417ق، ج3، ص250 و 251.
2. رشاد، علی اکبر، دانشنامه امام علی(ع)، تهران، مرکز نشر فرهنگ و اندیشه اسلامی، چاپ اول، 1380ش، ج9، ص432.
3. شیخ مفید، الارشاد، ترجمه رسولی محلاتی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ ششم، 1383ش، ج1، ص13. ابن شهر آشوب، مناقب، بیروت، دارالأضواء، چاپ دوم، 1412ق، ج3، ص356 و 357.
4. الارشاد، همان، ج1، ص11 و 12. یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ترجمه آیتی، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ نهم، 1382ش، ج2، ص138.
5. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، داراحیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1403ق، ج42، ص262 و 263.
و ابن عساکر، علی بن الحسن، تاریخ دمشق، ج 42، ص 554، بیروت، دار الفکر للطباعة والنشر والتوزیع، چاپ اول، 1415ق.