دین و اندیشه

اهانت به عایشه

پرسش و پاسخ

شما به اصل پرسش من پاسخ ندادید. مثلا من و پسر خاله ام که دو سال از من کوچکتر است خیلی به امام علی علاقه داریم و از ایشان و فضیلت هاشون با هم صحبت میکنیم.اما روزی صحبت عایشه شد و من بسیار به اایشان حس تنفر نشان دادم و پسر خاله ام گفت ما نباید کاری به او داشته باسیم. چون بالاخره همسر پیامبر است و به ما ربطی ندارد.کارش رو به خدا و خود پیامبر بسپار!و بعد هم استغفار کرد!! الان موضوع اینه که مخاطب من شیعه هست و کسی در بین مانیست که از اهل سنت بوده و یا عاشق جناب عایشه باشد.الان آیا با این حال که اختلافی ممکن نیست پیش بیاید،آیا میتوان در بین ما دو نفر مثلا از جناب عایشه بد گفت و اظهار تنفر کرد یا باید به گفته پسر خاله ام عمل کنم و این کار رو به پیامبر وخدای خود ایشان بسپارم و اظهار هیچ واکنشی نسبت به ایشان نکنم؟

1-اگر باهم بحث علمی می کنیم حقیقت را می گوییم ولی اهانت درست نیست. هیچکس حق اهانت به هیچکدام از همسران پیامبر ندارد. زبان مسلمان زبان ادب است و بی ادبی از شئون مسلمانی نیست به خصوص پیروان علی و آل علی این کار را نمی کنند . 2-علامه حلی از علمای بزرگ شیعه کتابی دارد به نام منهاج الکرامه و در آن اثبات می کند که حق با علی ع است . شما در این کتاب نسبت به علمای اهل سنت اهانتی نمی بینید . ابن تیمیه از علمای بزرگ اهل سنت کتابی دارد به نام منهاج السنه و در این کتاب، کتاب منهاج الکرامه علامه حلی را نقد می کند . ابن تیمیه در هر ورق از کتابش به علامه حلی فحش می دهد . بر اساس روایات شیعه و سنی زبان فحاش زبان بدی است و انسان مسلمان نباید زبان خود را زبان فحش قرار بدهد .ما مسلمانان چه شیعه و چه سنی حق نداریم فحاش باشیم و نه تنها به همسران پیامبر بلکه به هیچکس نباید فحش بدهیم . نه به عایشه و نه به دیگر همسران پیامبر حق اهانت و توهین نداریم. 3- حضرت علی(ع) پس از پایان جنگ جمل عایشه را که فرمانده اصلی این جنگ بود با چهل تن از نیروهای مسلح با احترام به مدینه فرستاد در حالی که هر کس دیگر غیر از علی(ع) بود همانجا عایشه را اعدام می کرد چون او فرمانده بود ولی این کار را نکرد و او را صحیح و سالم به خانه اش برگردانید . در تاریخ آمده است :
حضرت علی(ع) عایشه را به سبب جنگ‌افروزی سرزنش کرد ، سپس به برادرش محمد بن ابی بکر، فرمود تا او را به بصره ببَرَد.عایشه چند روز در بصره ماند ، آنگاه او را با عده‌ای از زنان بصره‌ که به دستور امام جامه مرد پوشیده بودند ، با جمعی از لشکریان خویش‌، همراه برادرش محمد یا عبدالرحمن‌ بن ابی‌بکر، با احترام و مشایعت‌، به مدینه روانه کرد.[1]بعدها عایشه هرگاه روز جمل را به یاد می‌آورد، آرزو می‌کرد که ای کاش قبل از آن مرده بود و در آن حادثه حضور نمی‌یافت‌. وی هنگامی که آیه “و قَرْنَ فی بُیوتِکُنَّ”[2] را می‌خواند، چندان می‌گریست که روبندش خیس می‌شد.[3] 
پی‌نوشت:
1 – مسعودی‌، ج‌3، ص‌113114
2 – احزاب/33/33
3 – ابن اعثم کوفی‌، ج‌2، ص 487

اهانت به عایشه

دیدگاه شما برای ما ارزشمند است

نظر شما چیه؟ منتظر نظرات ارزشمند شما هستیم *

دکمه بازگشت به بالا