انتقام گرفتن امام
اگر انتقام کار ناپسندی است پس چرا امام سجاد در نیایش ۱۴ صحیفه از خدا میخواهد که او را در انتقام یاری کند؟
حس انتقامجویی یک اصل حیاتی است که خداوند آن را در وجود همۀ انسانها و حتی برخی حیوانات به ودیعه نهاده است؛ لیکن بهرهوری از این حس خدادادی به تناسب مورد و کیفیت و مقدار استفاده از آن دارای احکام و وجوه گوناگونی است که میتوان آن را به انتقام پسندیده، مباح و ناپسند تقسیم کرد.انتقام، اگر برخاسته از تعصبهای جاهلانه، دشمنیهای نابجا و همراه تجاوز و تعدی باشد، ناروا و ناپسند است؛ زیرا در این انتقامها نه فقط حقی به دست نیامده و ظلمی برطرف نمیگردد، بلکه خود موجب پایمالی حقوق دیگران و منشأ ظلم و فساد خواهد گشت. انتقامی که در روایات و کتب اخلاقی از رذایل اخلاقی شمرده شده است و مؤمنان از آن نهی شدهاند، چنین انتقامی است. اما اگر ستم و تجاوز متوجه شخص انسان شده باشد و انتقام گرفتن او پیامدی برای دیگران نداشته باشد، این کار، جایز و روا خواهد بود؛ بدین معنا که انسان در اینگونه موارد، بین گرفتن انتقام از ظالم یا عفو او مخیّر است. البته گرفتن انتقام به طور مطلق و در همۀ موارد روا نیست؛ بلکه در مواردی جایز است که اسلام آن را روا دانسته باشد.نکته اى که در این دعا امام سجاد علیه السلام بر آن اصرار دارد ، نه تنها انتقام گرفتن از شخص ظالم و ستمگر است ، بلکه آموزه هاى بسیار بدیع و دل نشین توحیدى را به خواننده مى آموزد که در صورت توجه به آن ، غیظ و خشم او کاملا فرو مى نشیند و تمام توجه خود را به رحمت و تفضل خدا و پاداش اخروى دوخته و اهمیت بیشترى به تهذیب خود از رذایل اخلاقى مى دهد و با تمام وجود خود را تسلیم خدا کرده و در جایگاهى ایستاده که نمى خواهد دیگر از خود تصمیمى داشته باشد و براى خود مصلحت اندیشى نماید و یا درخواستى اظهار کند، بلکه با تمام وجود و از روى بندگى محض، مصالح و منافع و زیان هایش را به خداى بزرگ واگذار نموده و همه چیز را به او سپرده و فقط الله را به عنوان وکیل تام الاختیار خود برگزیده است، تا هر چه را که خدا مى گیرد و یا مى دهد و یا مقدر مى فرماید، به جان و دل پذیرا باشد و همان را مى خواهد که او مى پسندد .
انتقام گرفتن امام