توبه از زنا

الف ) زنا و عواقب آن 1- زنا ارتباط جنسی نامشروع و بدون عقد شرعی میان مذکر و مونث است که از گناهان کبیره است و آثار و عواقب بسیار خطرناک دنیوی و اخروی به دنبال دارد.
2 . زن دایی از محارم نیست ، ولی این کار شما گناه بزرگ و در صورتی که رابطه جنسی داشته اید از طرف شما که همسر ندارید زنای معمولی ولی از طرف زن دایی چون شوهر دارد زنای محصنه محسوب است که اگر نزد قاضی شرع ثابت شود حد شما 80 ضربه شلاق ولی حد ان زن سنگسار شدن است .
البته تا زمانی که در نزد حاکم (داد گاه اسلا می) ثابت نشود حد جاری نمی شود لازم هم نیست کسی آبروی خودش را با دست خودش ببرد بلکه حرام است بنابراین هیچ کس نباید گناه خود را برای کسی بگوید .
3 . این گناه بزرگ آثار سوء فراوان فردی و اجتماعی و دنیوی و دخروی دارد .
امام صادق(ع) می فرماید: زنا شش اثر دارد: سه اثر در دنیا، سه اثر در آخرت.
اما آثار دنیویه زنا: آبرو را می برد، رزق را کم می کند، مرگ را نزدیک می کند،
و آثار اخرویه آن: غضب پروردگار، سختی حساب و دخول در آتش و جاودان ماندن در آن.(1)
در جای دیگر حضرت از رسول خدا(ص) حدیث کرده که فرمودند: کسی که با زن مسلمان یا زن یهودی، یا نصرانی یا مجوسی، آزاد یا کنیز زنا کند، پس توبه نکند، و با اصرار به این گناه از دنیا برود خداوند در قبرش سیصد درب عذاب را باز می فرماید که از هر در مارها و عقربها و افعی هایی از آتش بیرون می ایند و این آدم تا روز قیامت می سوزد، و چون از قبرش بیرون شود از بوی گندش مردم اذیّت می شوند، و به این بوی گند شناخته می شود، و دانسته می شود که زناکار است. تا این که امر می شود او را به آتش برند.(2)
امیرمؤمنان(ع) می فرماید: در روز قیامت به امر خدا بوی گندی وزیده می شود که تمام اهل محشر ناراحت می شوند تا این که نفس کشیدن بر آنها مشکل می گردد، پس منادی ندا می کند آیا می دانید این بوی گند چیست؟ گویند نمی دانیم و سخت ناراحتمان کرده، پس گفته می شود: این بوی عورت زناکاران است که بدون توبه از دنیا رفته اند پس آنها را لغنت کنید که خدا آنها را لعنت کرده پس کسی نمی ماند در محشر مگر این که آنها را نفرین می کند و می گوید خدایا زناکاران را لعنت فرما.(3)
حضرت رسول(ص) فرمود: کسی که با زن شوهر دار زنا کند پس در جهنم از عورت هر دو چرک خارج می شود، به مقدار پانصد سال راه و اهل جهنم از بوی گند آن دو در اذیت خواهند بود و عذابشان از همه شدیدتر است.(4)
پی نوشت ها:
1. محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج 76، ص 22، حدیث 17. 2. محمد بن حسن حرعاملی، وسایل الشیعه، ج 14، ص 242، حدیث 1 از باب 9. 9. همان، ص 243، حدیث 1 از باب 10. 3. عبدالحسین دستغیب، گناهان کبیره، ج 1، ص 182.
ب ) توبه از زنا و جبران آن
1 . عذاب هایی که در بالا ذکر شد مربوط به کسانی است که توبه نکرده و به سوی خدا باز نگردند ، اما کسانی که توبه کرده و رو به سوی خدا باز می گردند خدای مهربان دری به نام توبه برای همه بندگانش گشوده و با آغوشی باز بندگان گنهکارش را که رو به سوی توبه آورده اند، می پذیرد. لذا باید آستین همت را بالا زده و با عزمی راسخ توبه ای کنیم متناسب به گناه خویش.
ابتدا متذکر می شویم که خداوند هر گناهی ( صغیره و کبیره ) را می بخشد «ان الله یغفر الذنوب جمیعا؛ خداوند همه گناهان را می آمرزد».
پس در هیچ حالتی نباید از توبه و بخشش گناهان و رحمت الهی ناامید شد، چرا که گناه ناامیدی از خداوند حتی از قتل انسان نیز بزرگتر است. اگر انسان هر روز گناه کند و توبه خود را بشکند و باز واقعا پشیمان شود و توبه نماید، توبه او پذیرفتنی است و نباید از رحمت خداوند ناامید گردد.
امام رضا (ع) مى فرمایند: (التائب من الذنب کمن لاذنب له) توبه کننده از گناه مانند کسى است که هیچ گناهى ندارد، (میزان الحکمه ج، 1 باب التوبه ر، 2116).
2 . توبه در حقیقت پشیمان شدن از گناه و بازگشتن از راهی است که انسان در گذشته بر خلاف رضای پروردگار رفته است . توبه حقیقی نیز همان توبه نصوح است؛ یعنی توبه و پشیمانی بدون بازگشت. اگر کسی احساس کند که واقعا از گذشته خود نادم و پشیمان گشته و راه خود را به سوی خداوند عوض کرده، باید بداند که اهل توبه واقعی است و اینچنین توبه ای هرگز رد نمی شود. به عبارت دیگر مشکل و نگرانی ای که در زمینه قبول توبه وجود دارد، از طرف خداوند- یعنی پذیرنده توبه- نیست؛ بلکه مشکل از جانب خود توبه کننده است که آیا موفق می شود راه خود را به سوی خداوند تغیر دهد یا نه.
هر گناهی قابل توبه است و خداوند خود فرموده است : «ان الله یغفر الذنوب جمیعا؛ خداوند همه گناهان را می آمرزد».
البته هر گناهی علاوه بر شرایط عمومی توبه راهکار خاص خود را نیز می طلبد.
3 . برای جبران گناه در برخى موارد مانند غیبت و تهمت که حق الناس هستند ، گرفتن رضایت از طرف مقابل در صورت امکان لازم است، ولى در مورد گناهانى همچون خود زنا که حق الله است ، پشیمانى واقعی، تصمیم بر عدم تکرار و طلب مغفرت از خداوند براى توبه کافى است.در آیه 70 سوره فرقان بیان شده است: «إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِیماً» ( مگر کسانى که توبه کنند و ایمان آوردند و عمل صالح انجام دهند که خداوند گناهان آنان را به حسنات تبدیل مى کند؛ و خداوند همواره آمرزنده و مهربان است. )