ساده زیستی امام حسین (ع)

لباس مندرس و کهنه صرفا در داستان عاشورا اتفاق افتاده که آنهم بخاطر خبث طینت دشمنان اموی انجام دادند تا پس از شهادت دشمن لباس کهنه را ببینند و رغبتی به غارت آن نداشته باشند و بدن حضرت برهنه نماند والا فرهنگ و سیره اهل بیت علیهم‌السلام آراستگی ظاهر و زیبایی پوشش بخاطر خانواده و جامعه است که در رفتار و گفتار همه ائمه این سیره عملی آنها بوده است.طبق آن چه که در روایات آمده هنگامى که امام حسین (علیه السلام) عزم میدان کرد، فرمود:«اِئْتُونی بِثَوْب لا یُرْغَبُ فیهِ، اَلْبِسُهُ غَیْرَ ثِیابِی، لا اُجَرَّدُ، فَاِنِّی مَقْتُولٌ مَسْلُوبٌ»؛ برایم جامه کهنه اى بیاورید که کسى به آن رغبت نکند تا آن را زیر لباس هایم بپوشم و بعد از شهادتم مرا برهنه نکنند، زیرا مى دانم پس از شهادت لباس هایم ربوده خواهد شد. لباس تنگ و کوتاهى آوردند ولى امام (علیه السلام) آن را نپوشید و فرمود: «هذا لِباسُ أَهْلِ الذِّمَّةِ»؛ این لباس اهل ذمّه [کفّار اهل کتاب] است.
لباس بلندترى آوردند. امام (علیه السلام) آن را پوشید سپس با بانوان حرم خداحافظى کرد.
و در روایت دیگرى آمده است هنگامى که لباس کهنه آوردند، چند جایش را پاره کرد (تا ارزشى براى بیرون آوردن نداشته باشد) و آن را زیر لباس هایش پوشید ؛ ولى پس از شهادت امام (دشمن ناجوانمرد پست) آن را نیز از بدنش بیرون آوردند.(1)
اما در خصوص آراستگی ظاهر امام صادق (ع ) فرموده‌اند:
اِنَّ اللّهَ یـُحـِبُّ الْجـَمـالَ وَالتَّجَمُّلَ، وَ یَکْرَهُ الْبُؤْسَ وَالتَّباؤُسَ، فَاِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ اِذا اَنْعَمَ عـَلی عـَبـْدٍ نـِعـْمـةً اَحـَبَّ اَنْ یـَری عـَلَیـْهِ اَثـَرَها. قیلَ: وَ کَیْفَ ذلِکَ؟ قالَ: یُنَظِّفُ ثَوْبَهُ، وَ یُطَیِّبُ ریحَهُ، وَ یُحَسِّنُ دارَهُ، وَ یُکَفِّرُ اَفْنِیَتَهُ… .(2)
هـمـانـا خـداونـد زیـبـایی و آراستگی را دوست دارد و زندگی نکبت بار و سخت و فروتنی فـقـیـرانه را دشمن می دارد؛ زیرا خداوند بزرگ وقتی نعمتی به کسی می دهد، دوست دارد کـه اثـر آن را در زنـدگـی او بـبـیـنـد. پـرسـیـدنـد: و آن (تجمّل) چگونه است ؟ فرمود: (بدین گونه‌که) خویشتن را خوشبو، لباس را پاکیزه و خانه اش را زیبا سازد و صحن و سرایش را جارو کند.(3)
راوی می گوید: از امام صادق(ع) درباره خضاب و رنگ کردن مو پرسیدم. حضرت فرمود: قدخَضَبَ النبی(ص) و الحسین بن علی وابوجعفر بالکتم(4)؛ پیامبراکرم، امام حسین و امام باقر(ع)، به وسیله کتم(5)خضاب می‌کردند.
پی‌نوشت:
1- تاریخ ابن عساکر، ج 14، ص 221 و بحارالانوار، ج 45، ص 54 (با مختصر تفاوت).
2- کـافـی ، ج 6 ، ص 449، 512 و 515 ؛ وسائل الشیعه ، ج 3، ص 141(بیروت ).
3- بحارالانوار، ج 75، ص 335.
4- الکافی ، ج 6، ص 479.
5- کتم گیاهی است که برای خضاب سیاه با وسمه مخلوط می شود. لسان العرب، المنجد.