پیشگویی حضرت علی (ع) از حادثه کربلا

پیش‌بینی امیرالمؤمنین (ع) در راه جنگ صفین از زبان ابن عباسابن عباس در جریان حرکت امیرالمؤمنین (ع) به سمت صفین، روایتی را از امیرالمؤمنین (ع) نقل می‌کند. طبق این روایت هنگامی که به کربلا رسیدند، امیرالمؤمنین آنچنان گریستند که محاسنشان (ریش مبارکشان) خیس شد. آنگاه حضرت به ساعتی خوابیدند. هنگامی که بیدار شدند، خوابی که آن لحظه دیده بودند را بیان کردند. در این خواب امام از نحوۀ شهادت مظلومانه فرزندشان به دست اشرار و غرق به خون شدن آن حضرت (ع) سخن می‌گویند. همچنین اشاره می‌کنند زمانی که عیسی بن مریم (ع) به همراه حواریون به این سرزمین آمدند نیز، برای مظلومیت فرزند رسول خدا (ص) گریستند.[۱]
پیش‌بینی امیرالمؤمنین (ع) در حین جنگ صفین برای اصحاب
زمانی که در جنگ صفین سپاهیان معاویه شریعۀ آب را بر روی سپاهیان امیرالمؤمنین (ع) بستند، آن حضرت فرزندشان امام حسین (ع) را با صد نفر مأمور به باز کردن شریعه می‌کنند. هنگامی که امام حسین (ع) راه شریعه را بازکردند، امیرالمؤمنین (ع) شروع به گریه می‌کنند. زمانی که اصحاب از آن حضرت علت گریه ایشان را می‌پرسند، ایشان داستان تشنه کشته شدن اباعبدالله (ع) در کربلا و رمیدن اسب‌ها بر روی اجساد شهدا را برای اصحاب خویش بیان می‌کنند.[۲]
پیش‌بینی امیرالمؤمنین (ع) پس از جنگ صفین نزد هرثمه بن ابومسلم
هرثمه بن ابومسلم می‌گوید زمانی که همراه امیرالمؤمنین از نبرد صفین بازمی‌گشتیم، به سرزمین کربلا رسیدیم؛ آنگاه امیرالمؤمنین مقداری از تربت کربلا رو برداشتند و بوئیدند، آنگاه به کسانی که در این خاک شهید می‌شوند، بشارت دادند که بدون حساب وارد بهشت می‌شوند.[۳]
سخنرانی امیرالمؤمنین (ع) برای مردم و سؤال سعد بن ابی وقاص
امیرالمؤمنین (ع) در یک سخنرانی به مردم گفتند هر سؤالی دارید از من بپرسید که من جواب آن را می‌دانم. در این هنگام سعد بن ابی وقاص (پدر عمر بن سعد) بلند می‌شود و برای مسخره کردن ایشان می‌گوید در سر و رویم چقدر مو وجود دارد؟ امام (ع) در جواب می‌فرمایند که رسول خدا (ص) مرا نسبت به این سؤالت آگاه کرده و فرموده بودند هیچ تار موئى بر سر و صورت تو نیست مگر اینکه یک شیطان در ریشۀ آن نشسته است. سپس به وی اشاره کردند که تو در خانه خود فرزندی داری که فرزندم حسین (ع) را خواهد کشت.[۴]
رفتار اصحاب امیرالمؤمنین (ع) نسبت به عمر بن سعد
در روایات آمده است اصحاب امیرالمؤمنین (ع)، عمر بن سعد را به عنوان قاتل امام حسین (ع) می‌شناختند و وی را اینگونه به یکدیگر معرفی می‌کردند.[۵]
پیش‌بینی امیرالمؤمنین (ع) به دو تن از اصحابشان در کربلا
امام محمّد باقر (ع) روایتی نقل می‌کنند که وقتى حضرت امیر با دو نفر از یاران خود از کربلا عبور کردند بسیار گریستند و با اشاره به محل استقرار خیمه‌های امام حسین (ع)، نسبت به ریخته شدن خون آنان خبر دادند.[۶]
خبر پیش‌بینی شهادت امام حسین (ع) به ابوعبدالله جدلی
ابو عبداللَّه جدلى که از اصحاب امیرالمؤمنین (ع) است، در روایتی می‌گوید که نزد امام علی (ع) می‌رود در حالی‌که امام حسین (ع) هم کنارشان بودند. سپس امام از مظلومانه کشته شدن امام حسین (ع) سخن می‌گویند و بیان می‌کنند که کسی او را یاری نمی‌کند.[۷]
اشارۀ امیرالمؤمنین (ع) به کربلا
حضرت امیرالمومنین (ع) در روایتی دیگر با اشاره به شهادت امام حسین (ع) از مکان کشته شدن ایشان در بین دو نهر خبر می‌دهند.[۸]
امیرالمؤمنین (ع) به امام حسین (ع) شهادتشان را خبر داده بودند
در حدیث دیگری امام صادق (ع) بیان می‌کنند روزی امیرالمؤمنین و امام حسین (ع) با یکدیگر گفت و گو می‌کردند. آنگاه امیرالمؤمنین با اشاره به کشته شدن امام حسین (ع) به دست بنی امیه، بیان می‌دارند که ایشان در راه اسلام و رسول خدا شهید خواهند شد.[۹]
امیرالمؤمنین (ع) به ابن عازب شهادت امام حسین (ع) را خبر داده بودند
در روایتی دیگر، امیرالمؤمنین به ابن عازب خبر از شهادت امام حسین (ع) می‌دهند و اشاره می‌کنند که تو آن موقع زنده‌ای، ولی آن امام را یاری نمی‌کنی.[۱۰]
شعر منسوب به امیرالمؤمنین و پیش‌بینی شهادت امام حسین (ع)
در روایات، شعری به امیرالمؤمنین (ع) منسوب است که در آن از شهادت امام حسین (ع) یاد می‌کنند و ضمن ذکر مصیبت‌هایی که بر آن حضرت وارد خواهد شد، از حضرت ولی عصر (عج) به عنوان منتقم خون آن حضرت یاد می‌کنند.[۱۱] [۱۲]برگرفته از پایگاه کربلا پایگاه تخصصی امام حسین ع
پی نوشت:
[1] امالی صدوق، ص 597، ح 5؛ کمال الدین ج 2 ص 533
[2] بحار الانوار، ج 44، ص 266، ح 23
[3] امالی صدوق، ص 136، ح 6
[4] کامل الزیارات، ص 74، ح 12؛ امالی صدوق، ص 133، ح 1؛ ارشاد شیخ مفید، ج 1، ص 330
[5] ارشاد شیخ مفید، ج 2، ص 131؛ کشف الغمه، ج 2، ص 9
[6] قرب الاسناد، ص 26، ح 87
[7] کامل الزیارات، ص 71، ح 1
[8] کامل الزیارات، ص 72، ح 3
[9] کامل الزیارات، ص 72، ح 2
[10] ارشاد شیخ مفید، ج2، ص 438؛ مناقب ابن شهرآشوب، ج 2، ص 270
[11] حُسَیْنُ إِذَا کُنْتَ فِی بَلْدَهٍ- غَرِیباً فَعَاشِرْ بِآدَابِهَا- فَلَا تَفْخَرَنْ فِیهِمُ بِالنُّهَى- فَکُلُّ قَبِیلٍ بِأَلْبَابِهَا- حسین إذا کنت فی بلده غریبا فعاشر آدابها
فلا تفخرنّ فیهم بالنّهى فکلّ قبیل بألبابها –و لو عمل ابن أبی طالب بهذی الامور کأسبابها—و لکنّه اعتام أمر الإله فأحرق فیهم بأنیابها
عذیرک من ثقه بالّذی ینیلک دنیاک من طابها—فلا تمرحنّ لأوزارها و لا تضجرنّ لأوصابها—قِسِ الْغَدَ بِالْأَمْسِ کَیْ تَسْتَرِیحَ فَلَا تَبْتَغِیَ سَعْیَ رُغَّابِهَا-
کَأَنِّی بِنَفْسِی وَ أَعْقَابِهَا- وَ بِالْکَرْبَلَاءِ وَ مِحْرَابِهَا-
فَتُخْضَبُ مِنَّا اللِّحَى بِالدِّمَاءِ- خِضَابَ الْعَرُوسِ بِأَثْوَابِهَا-
أَرَاهَا وَ لَمْ یَکُ رَأْیَ الْعِیَانِ- وَ أُوتِیتُ مِفْتَاحَ أَبْوَابِهَا-
مَصَائِبُ تَأْبَاکَ مِنْ أَنْ تُرَدَّ- فَأَعْدِدْ لَهَا قَبْلَ مُنْتَابِهَا-
سَقَى اللَّهُ قَائِمَنَا صَاحِبَ- الْقِیَامَهِ وَ النَّاسُ فِی دَأْبِهَا-
هُوَ الْمُدْرِکُ الثَّأْرِ لِی یَا حُسَیْنُ- بَلْ لَکَ فَاصْبِرْ لِأَتْعَابِهَا-
لِکُلِّ دَمٍ أَلْفُ أَلْفٍ وَ مَا- یُقَصِّرُ فِی قَتْلِ أَحْزَابِهَا-
هُنَالِکَ لَا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ- قَوْلٌ بِعُذْرٍ وَ إِعْتَابِهَا-
حُسَیْنُ فَلَا تَضْجَرَنْ لِلْفِرَاقِ- فدیناک [فَدُنْیَاکَ ] أَضْحَتْ لِتَخْرَابِهَا-
سَلِ الدُّورَ تُخْبَرْ وَ أَفْصِحْ بِهَا- بِأَنْ لَا بَقَاءَ لِأَرْبَابِهَا-
أَنَا الدِّینُ لَا شَکَّ لِلْمُؤْمِنِینَ- بِآیَاتِ وَحْیٍ وَ إِیجَابِهَا-
لَنَا سِمَهُ الْفَخْرِ فِی حُکْمِهَا- فَصَلَّتْ عَلَیْنَا بِإِعْرَابِهَا-
فَصَلِّ عَلَى جَدِّکَ الْمُصْطَفَى- وَ سَلِّمْ عَلَیْهِ لِطُلَّابِهَا

[12] بحار الانوار، ج 44، ص 266، ح