رابطه دین و انسانیت

دوست گرامی. بسیاری افراد خیال می کنند انسانیت، یعنی مهربانی کردن و کمک کردن به مردم و بعد استدلال می کنند که چون خیلی از مردم انسانیت دارند و مهربان هستند پس رابطه ای میان انسانیت و دین وجود ندارد و انسان برای اینکه انسانیت داشته باشد، نیاز نیست که حتما پایبند اسلام باشد. در حالی که معیار انسانیت تنها محبت ورزی به بشر های دیگر نیست. چنانکه غربی ها اینگونه انسانیت را تفسیر می کنند. این حالت یک حالت بشری است نه انسانی و در حیوانات هم هست.

انسان بالقوه مظهر خدا است و هنگامی انسانیت اش شکوفا می شود که به خدا نزدیک شود و مظهر فعلی خداوند گردد، بنابراین معیار انسانیت قرب به خدا است.

انسان خلیفه خدا در زمین است و وقتی به این مقام می رسد که از طریق بندگی و قرب به خدا انسانیت اش شکوفا شود. انسانی که انسانیت اش شکوفا و قدرت تاثیر گذاری انسانی پیدا می کند، به مقام خلافت و ولایت می رسد.

کار دین هم نزدیک ساختن انسان به خدا از طریق یکتاپرستی است. بنابراین انسانیت آدمی بدون دین فعلیت نمی‌یابد و در صورت نبود دین تفاوتی با حیوانات نخواهد داشت و شاید از آن‌ها هم پایین‌تر برود.

فرهنگ عمومی جهان امروز بر پایه اومانیسم، یعنی اصالت انسان بنا شده است، اما منظور آنها اصالت بشر است، نه اصالت انسان. انسانیت چیزی فراتر از بشریت است، غربی ها از بشریت تجاوز نمی کنند. انسانیت فقط در ساحت دین و اسلام شکوفا می شود.

حقیقت امر این است که انسان موجودی دارای دو جنبه الهی و مادی است و می‌تواند از عروج به سمت خدا و نیز سقوط به اسفل‌السافلین سیر کند، لذا چنانچه آدمی راه صحیح را بپیماید، ارزش او فراتر از آنچه خواهد بود که اومانیسم برای بشر در نظر گرفته است، اما در صورت انتخاب مسیر اشتباه از حیوانات هم پست‌تر خواهد بود.

کرامت انسانی زمانی معنا دارد که انسان در راه خداوند حرکت کند و به خدا نزدیک و شبیه شود و این کار دین است که انسان را به خدا نزدیک می کند.

بنابراین امکان ندارد کسی ادعای انسانیت کند در حالی که دین نداشته باشد. انسانیت بدون دین از محالات است.