یاد خدا در ایام عادت

الف ) ذکر در لغت به معنای مطلق یاد کردن و توجه داشتن است خواه به زبان باشد و خواه به قلب و دل و خواه به فعل و عمل، اما حقیقت ذکر: توجه قلبی و باطنی انسان به ساحت قدس پروردگار است در حقیقت ذکر خدا، عبارت است از یک حالت خدا بینی روحانی و توجه باطنی به خدای جهان به گونه ای که آدمی خدا را حاضر و ناظر خویش در محضر پروردگار جهان بداند، کسی که این چنین به یاد خدا باشد به دستورات خدا عمل می کند، واجبات را انجام می دهد و محرّمات را ترک می کند.ب ) از آیات قرآن و روایات معصومین –ع- استفاده می شود که ذکر و یادخدا در هر حالت و هر زمان و مکان و هر شرایطی مطلوب و پسندیده است و هیچ حد و مرز و محدودیتی ندارد . در روایتی از حضرت صادق –ع- چنین نقل شده است : ما من شیئ الا و له حد ینتهی الیه الا الذکر ؛ هر چیزی حدی دارد که درآن نقطه به پایان می رسد مگر ذکر ( بحار ، ج 93 ، ص 161 ) . در حدیثی از همان حضرت آمده است : قال موسی –ع- : یا رب انی اکون فی حال اجلک ان اذکرک فیها قال : یا موسی اذکرنی علی کل حال ؛ حضرت موسی –ع- به خداوند عرض کرد : خدایا گاهی در حالت و وضعیتی هستم که تو را از یاد و ذکرت بزرگ و منزه می شمارم ؛ خداوند فرمود :ای موسی مرا در هر حالتی یاد کن (میزان الحکمه، ح6369) . امیر المومنین –ع- در سفارش به امام حسن –ع- در هنگام شهادت می فرماید : و کن لله ذاکرا علی کل حال ؛و در هر حال به یاد خدا باش . ( همان ، ح 6371 ) .در پست ترین حالات انسان مثل حال تخلی و دفع، دعا وارد شده و حتی در هنگام ارتباط زنا شویی نیز سفارش شده که گفتن بسم الله و یاد خدا فراموش نشود و همه اینها موید این مطلب است که یاد خدا فرا گیر و همه جایی و بی حد و مرز است . پس هر چند با وضو بودن و طهارت داشتن در هر زمان مطلوب و نیکو است ولی نداشتن وضو و طهارت در برخی موارد و به دلیل معذور بودن نباید مانع ذکر و یاد خدا باشد . وقتی که در حال تخلی و ارتباط با همسر دستور ذکر و دعا داده شده بدون شک در حال وضو نداشتن یاد خدا سزاوارتر است . در مواردی که وضو داشتن برای شما ممکن نیست می توانید برای داشتن طهارت تیمم کنید والبته با این تیمم نمی توان کار هایی که به وضو نیاز دارند انجام داد مگر این که از وضو گرفتن معذور باشید .
ج ) در زمینه کمال آنچه اهمیت دارد، التزام به دین و اطاعت خدا و رسول است. اوقاتى را که زن نمى تواند(به دلیل قاعدگی) نماز بخواند و یا روزه بگیرد همان روزه نگرفتن و نماز نخواندن آنها طاعت حق تعالى است و او با نمازنخواندن و روزه نگرفتن خدا را طاعت و عبادت مى کند، به علاوه در اوقات نماز مى تواند در سجاده و محل نماز خودقرار گرفته و ذکر بگوید و در روزهاى ماه مبارک رمضان گرچه روزه مى خورد و اما مى تواند مقدارى کمتر غذا بخورد وبدینگونه با روزه داران همراهى نماید.
بنابراین اولا، محرومیت زنان از عبادات در ایام عادت ماهیانه که در واقع تخفیفی است برای آن ها، چون به حکم الهی بوده، عین اطاعت و کمال است و لذا نمی توان گفت از کسب فضایل و رسیدن به حوزه ایمان و کمال محروم شده است. این دستور مانند دو مرد یا گروه از مردانی که می مانند که وظایفی متفاوتی دارنند، یکی به روزه داری، شرکت در جهاد، پرداخت زکات و انفاق به محرومین موظف است و دیگری به دلیل بیماری و ناداری از آن معاف می باشد آیا می توان گفت گروه دوم از دست یابی به کمال معنوی محروم اند؟
ثانیا، هر چند در ایامی از ماه زن ها نماز و روزه به جای نمی آورند، اما شش سال زودتر از پسران به تکلیف می رسند و به انجام آیین های دینی مکلف می شوند، و در ایام بارداری و سنجش از زمان شیردهی، و پس از یائسگی، به طور طبیعی عادت ماهیانه ندارند، همانند مردان نماز خوانده و روزه می گیرند، از این رو میزان عبادات مردان و زنان چندان تفاوتی با یکدیگر ندارند. زنان در پرتو ایمان و بندگی گاه به چنان مقامی دست می یابند که مردان باید از آنان درس کمال، دیانت و خضوع در برابر پروردگار بگیرند، که آسیه یکی از آن نمونه های شایسته برای زن و مرد در نفی ستمگری، شرک و کفر، و نیز گرایش به کمال و توحید است.