نشستن رهبری

از این همه دقت و نکته سنجی تان خرسندیم، اما آن چه گفتنی است اینکه ؛1) – افزایش وکهولت سنی ایشان وتوصیه جامعه پزشکی به استفاده از صندلی ،راحتی برای سلامتی بیشتر.وگفتنی است ، اینچنین نیست که ایشان فقط در جلسات از صندلی استفاده کنند بلکه سایربزرگان نیز در آن جلسات بخاطر کهولت سن خود استفاده می کنند .2)- احترام وادب نسبت به مخاطب ،واینکه مخاطبان ایشان ،بهتر ایشان راببینند وفرمایشاتشان را بهتر بشنوند.
3) – احترام وادب به جایگاه و تکریم مقام ولایی رهبر مسلمین جهان درمقابل دشمنان ودیدگاه جهانیان .
4)-و…
توضیحات بیشتر:
در بررسی بیشتر پرسش شما دانشجوی گرامی می توان گفت:
اولا:باید توجه داشت که مسائل و احکام دین،چون ابدی است و به زمان خاصی محدود نبوده و در جهت پاسخ به نیازهای هر زمان و مکان می باشد لذا در برخی موارد با توجه به موضوع آن،برخی مسایل معنای خاصی می یابند.بعنوان مثال نماز را در صورت نبود مانع در ابراز و انجام صحیح آن می بایست طبق ضوابط خود انجام دهیم اما اگر موضوع آن تغییرکرد مثل این که اگر بخواهیم چنین کنیم جان ما در خطر خواهد افتاد در اینجا خود دین به ما می گوید برای حفظ جان،یا آن را ترک و یا به گونه­ای که جانت محفوظ باشد انجام بدهید که این خود اصلی اسلامی است که اگر خلاف آن،چیزی انجام پذیرد آن عمل مورد نظر شارع نخواهد بود.
مساله تواضع نیز از این قسم می باشد به این که ممکن است یک امر نسبت به کسی خوب ولی همان امر برای کسی ذلت محسوب آید یا در زمان و مکانی خوب و در دیگر جا بد تلقی گردد . لذا به فرا خور هرعصر و مکانی ، موضوع احترامات نیز متفاوت می­گردد و در هرکدام معنایی خاص می یابد به این که مثلا در یک زمان و مکان،تساوی در نشستن بی­احترامی به شخصی نخواهد بود ولی در مکان و زمانی دیگر همان موضوع باعث وهن و موجب بی احترامی از نظر عرف می باشد.
ما در سیره معصومین(ع) موارد زیادی سراغ داریم که هر کدام از این بزرگواران با توجه به اقتضائات زمان و مکانی که در آن واقع شده­اند به پیاده سازی دستورات دین اقدام می نموده­اندکه ما در این جا به ذکر دو نمونه بسنده می کنیم.
الف:در تواضع حضرت علی(ع) ذکر می کنندکه ایشان،خود شخصا خرما و نمک را خریداری و به خانه می بردند.( موسوعه­الامام علی بن ابی طالب(ع) فی الکتاب و السنه و التاریخ ج 5 ص 271) در حالی که نسبت به رسول اسلام(ص) چنین چیزی سراغ نداریم.
ب: نبی مکرم اسلام(ص) بر الاغ(بدون زین) سوار می شدند(تاریخ الاسلام ج 49 ص 196)و حتی در برخی موارد چند نفر را نیز سوار می­کردند ولی این را نسبت به دیگر معصومین(ع) نمی توان یافت.
این سخن­درباره رهبری معظم انقلاب نیز صادق است به این که ایشان می بایست به اقتضای هر زمان و مکان،برخوردی به تناسب آن داشته باشند.مثلا ایشان در برخی استان ها با توجه به فرهنگ آن منطقه،حتی با عشایر صحرا نشین بر سر یک سفره و همانند آنان بر زمین نشتسه­اند و به روش آنان با مردم برخورد نموده اند. تواضع ایشان در برخی موراد بصورت باورنکردنی ظهور و بروز یافته بگونه­ای که گویا ایشان یکی از آحاد مردم عادی و نه این که رهبر بزرگ یک کشور می باشند.یا برخورد ایشان با اقشار محروم جامعه که حقا پدرانه و متواضعانه بوده و هیچ گاه خود را جدای از آنان نداسته بلکه همواره بر تکریم و رفع حوائج آنان تاکید فرموده­اند نمونه­های خوبی بر ادعای فوق می باشد.
بنابراین نسبت به تواضع و وجهه مردمی معظم له،جای هیچ گونه تردیدی( حتی از سوی دشمنان انقلاب) نبوده و نمی­باشد.
ثانیا:باید دانست که پیامبر اسلام(ص) دو نوع نشستن داشته­اند یکی رسمی و دیگری غیر رسمی که در اولی در جای برترکه نماد آن در آن زمان منبر بود قرار می­گرفتند و در قسم دوم بطور مساوی عمل می نموده­اند.امروز نیز رهبری معظم انقلاب این گونه عمل می نمایند به این که اگر مراسمات و جلسات،غیر رسمی باشد بدون ایجاد برتری در نشستن،با افراد می نشینند ولی به اقتضای جلسات رسمی که نوع خاصی از حضور و نشستن ایشان را ایجاب می­کند به گونه ای دیگر می نشینندکه امری معقول و مورد پسند می باشد.
ثالثا:نشستن در جای برتر و بالاتر،همیشه حکایت از خود برتر بینی ندارد بلکه در بسیاری موارد این مهم ضرورت می یابد و ممکن است در غیر این صورت،خروج از منطق و تعادل اخلاقی محسوب گردد.
بنابراین آنچه مهم است نوع نگاه افراد به جایگاهی که در آن قرار دارند به این که اگر برای تحقیر دیگران و بزرگ نمودن خود باشد قطعا این امری ناپسند و خلاف مسایل اخلاقی خواهد بود ولی در صورتی که چنین نباشد نمی توان آن را بر خلاف آن حمل نمود تا نتیجه این امر منفی گردد.
منابع:
1:« شمس الدین محمد بن احمد الذهبى . تاریخ الإسلام . به تحقیق: عمر عبد السلام تدمرى .دار الکتاب العربی.بیروت-لبنان.چاپ دوم.سال 1413 ق»
2:«محمدی الری­شهری.محمد.موسوعه­الامام علی بن ابی طالب(ع) فی الکتاب و السنه و التاریخ.ج 5 .دارالحدیث.قم.چاپ دوم.1385ش»