معنای امر به معروف و نهی از منکر

معروف یعنی شناخته‌شده و منکر یعنی ناشناس؛ آنچه را که دین به ر?سمیت می‌شناسد و قبول دارد، این‌ها معروف است؛ آنچه را که دین به رسمیت نمی‌شناسد و انکار می‌کند و نهی می‌کند، این‌ها منکر است؛ و به تعبیر ساده‌تر، همه‌ خوبی‌ها در حوزه‌ دین، این‌ها معروف است و تمام زشتی‌ها و بدی‌ها منکر است؛ و در اصطلاح فقهی به مجموعه‌ واجبات و مستحبات، معروف گفته می‌شود و محرمات و مکروهات، منکر است. گرچه در مرحله‌ اول، امر به واجبات و نهی از محرمات و معاصی و گناهان مطرح است؛ اما امر به مستحبات و نهی از اعمال مکروه، آن هم مستحب و خوب است.[ خامنه‌ای، سایت، احکام موضوعی، امر به معروف؛ سیستانی، توضیح المسائل، ج1، م 2201؛ تبریزی، استفتاءات، س 984؛ نوری، توضیح المسائل، امر به معروف.]