جریان های سیاسی و انقلاب اسلامی

کلیت ادعای مطرح شده در پرسش صحیح نبوده و با واقعیات همخوانی ندارد. وجود جریان ها، اصناف و تشکل های مختلف در سطوح و فرایندهای مختلف مدیریتی کشور گواهی بر عدم همخوانی آن با واقعیات موجود و استراتژی مدیریتی پس از پیروزی انقلاب اسلامی می باشد.
جریان های سیاسی مخالف رژیم پهلوی هر چند در مبارزه علیه این رژیم حضور داشتند اما برخی به دلیل عدم همخوانی افکار و مرام آنها با مبانی، اصول و خط اصیل انقلاب اسلامی خیلی زود مسیر خود را از انقلاب اسلامی جدا کردند. کسی آنها را کنار نگذاشت، این خود این جریان های سیاسی بودند که به دلیل درک نکردن حقیقت انقلاب و زاویه فکری داشتن با آن، از انقلاب فاصله گرفتند. هماهنگ نبودن این جریان ها با اصول و ارزش های انقلاب اسلامی و اصرار بر مواضع انحرافی خود را نباید به حساب طرد و کنار گذاشتن این جریان ها از سوی نظام گذاشت.
بی تردید نقش آفرینی و عهده دار شدن مسئولیت در یک نظام سیاسی، در گرو پذیرش و اعتقاد به چارچوب های حاکم بر آن است و از افرادی که دارای چنین اعتقادی نباشند، نمی توان انتظار عمل به وظایف خود را داشت‌. در کدام نظام سیاسی اجازه داده می شود که افراد و جریان های سیاسی ای که با مبانی آن نظام مخالف هستند، مسئولیت ها را بر عهده بگیرند؟
اولین مسئولیت مهم پس از انقلاب اسلامی یعنی تشکیل دولت موقت به آقای بازرگان عضو نهضت آزادی سپرده شد و بر خلاف توصیه های حضرت امام به دولت موقت در پرهیز از نگاه حزبی، اکثریت قریب به اتفاق اعضای آن را وابستگان به نهضت آزادی و جبهه‌ ملی تشکیل می دادند. اما زاویه فکری این جریان سیاسی، موجب شد تا شاهد استعفای آن باشیم.
جبهه‌ ملی هم به دلیل مخالفت با لایحه قصاص، به عنوان یکی از قوانین اسلامی، خیلی خود نشان داد که در تقابل فکری با انقلاب اسلامی قرار دارد.
حضور بنی صدر در مسئولیت ریاست جمهوری نیز از نمونه های دیگری در اوائل انقلاب بود که مسئولیت خطیری همچون ریاست جمهوری به وی سپرده شد، اما در ادامه شاهد خیانت های وی علیه کشور و مردم و میدان دادن به سازمان مجاهدین خلق و در ادامه جنایات آنها بودیم.
حساب جریان ها و احزاب تجزیه طلب نیز که از همان آغاز مشخص شد.
طبیعی است که چنین جریان هایی در عرصه کنشگری سیاسی و مدیریت کشور نمی توانستند جایی داشته باشند.